Uit de serie “Alpe d’HuZes 2012”

dinsdag 8 november 2011

“Uw antwoorden op de medische verklaring geven aan dat er bij u (of in uw familie) toch mogelijk een aantal risicofactoren aanwezig zijn. Hierdoor vinden wij uw deelname aan Alpe d’HuZes 2012 op dit moment medisch niet verantwoord.”

Op zijn zachtst gezegd temperde deze mededeling mijn enthousiasme na het inschrijven enigszins. Ik kon nu eenmaal niet op alle vragen uit het Lausanne protocol, dat ik online moest invullen met een schoon geweten “nee” antwoorden. Er zijn hartproblemen in mijn familie en ook astma viel niet te ontkennen, vooral niet omdat ik daar zelf ook medicatie voor gebruik. Een afspraak maken met Papendal dan maar.

Gisteravond was het dan zover. Ik moet bekennen dat ik toch wel een beetje gespannen was. De laatste test was vijf jaar geleden, toen was er met mij niet veel mis, maar ik ben weer vijf jaar ouder en misschien is er nu wel wat aan de hand? En wat als ze iets vinden, waardoor ik niet die Alp op mag op 7 juni…?

Na het introductiegesprek en de eerste lichamelijke testjes moest ik gelukkig van de zenuwen plassen, zodat er ruim voldoende was voor de urine-test. Ogen testen, lengte, gewicht en vetpercentage, allemaal geen probleem. Daarna werd het snel minder plezierig. Er werden twee buisjes bloed afgenomen. Had ik dat bloed zometeen niet heel hard nodig op die fiets!? Ik had het gevoel dat ik die plak ontbijtkoek nu voor niks had gegeten, maar het zou wel de gebruikelijke procedure zijn.

Het werd nog akeliger: ik werd ingesmeerd met lijm om de stickers te laten plakken voor de later af te nemen ECG en mijn astmalongen lieten me gelijk weten dat zij het oplosmiddel niet erg konden waarderen. Fijn. Nu kwam de longfunctietest. Dat kon nooit goed zijn gegaan.

Daarna moest ik even rustig gaan liggen en werden de plakkers aangesloten op kabels, om mijn hart te kunnen volgen. Echt rustig voelde ik me niet, terwijl ik met al dat spul aan op de tafel moest blijven liggen. Ik was blij dat ik eindelijk die fiets op mocht. Minder fijn, vooral voor astmapatiënten, is het feit dat je met een soort muilkorf op je inspanning moet gaan leveren, noodzakelijk om de gaswisseling te kunnen vastleggen. Ik liet me niet gek maken. Fietsen en blijven fietsen! Dat ging best goed. Bizar hoe zeer je in een minuut afgebeuld kunt worden en bezweet kunt raken. Douchen.

Bij het eindgesprek bleek inderdaad de longfunctietest niet super. Mijn longinhoud was weliswaar ver boven normaal, maar mijn 1-secondewaarde was slechts 68%: stijve astmalongen. Misschien toch maar weer meer medicijnen? Liever niet. Mijn hart had in rust een slag, die niet vanuit de sinusknoop werd aangestuurd, maar zodra ik ging bewegen, was dat wel het geval. Ik moest me daar maar geen zorgen over maken, dat kwam bij sporters vaker voor. Stiekem maak ik me dan wel een beetje zorgen, maar het feit dat mijn inspannings-ECG er helemaal prima uitzag maakte dat wel wat goed.

Maar dan de resultaten van mijn fietstest! Voor een vrouw van bijna 40 en 62 kilo waren dat mooie rapportcijfers. Voor wie het wat zeg: VO2max 51 (ml/kg/min), max vermogen 3,9 (watt/kg) en van een maximale hartslag van 181 naar 129 binnen 2 minuten. Daar zou ik die Alp wel mee op komen. Ook wel zes keer. Daar wilde de arts wel voor tekenen.

Daar wacht ik dan nog even op: het rapport van de AMC-arts, zodat ik aan de dokter van Alpe d’HuZes kan mailen: “Inge in Alpe d’HuZes 2012 is medisch verantwoord!”