Toen ik tien jaar geleden na een wat minder fanatieke periode het wielrennen weer oppakte heb ik mezelf beloofd, dat ik me elke vijf jaar uitgebreid zou laten keuren. Aangezien de laatste keer inmiddels alweer van vóór Alpe d’HuZes stamde werd het weer eens tijd en met een ambitieus plan als Bardonecchia leek het me zeker geen overbodige luxe. Een afspraak met Papendal bleek snel gemaakt en afgelopen vrijdag kon ik al terecht. Op de een of andere manier ben ik voor een dergelijke keuring altijd wat gespannen, alsof ik een examen moet gaan afleggen in een onderwerp, waarop ik me onvoldoende heb kunnen voorbereiden. Ik voel me echter niet slecht de laatste tijd. Mijn astma is enkel sporadisch een issue en mijn lijf ondergaat alle trainingen en wedstrijden zonder al te veel gezeur. Ik ben inmiddels wel weer vijf jaar ouder en de vorige keer werd er in rust een vreemde hartslag gemeten. Ergens houd ik toch altijd rekening met de mededeling dat het misschien geen goed plan is om door te gaan met wat ik zo leuk vind.

Ik meld me bij de balie en nog voor ik mijn jas uit kan doen krijg ik een potje in mijn handen gedrukt met de vraag of ik dat even wil vullen. “Met urine?” hoor ik mezelf vragen. Nogal suf, want welke andere lichaamsvloeistof zou de dame achter de balie in mijn geval in vredesnaam bedoeld kunnen hebben? Zenuwen. Ze knikt bevestigend en wijst me een toilet waar ik het potje vol kan maken.

Een sportarts neemt me mee voor de eerste onderzoeken: de vragenlijst doornemen, lengte, lenigheid, reflexen, vetpercentage, gewicht. Ik schrik van wat de weegschaal aanwijst. Dat is ruim twee kilo meer dan de vorige keer. Ook ben ik ineens twee centimeter korter dan in mijn paspoort staat. Ik heb geen rekenmachine nodig om uit te rekenen dat minder lengte en meer gewicht een hoger BMI betekent en zo in februari waarschijnlijk ook een hoger vetpercentage. De dokter is echter zeer tevreden over alles wat hij bij me meet.

Vervolgens worden bij een andere arts mijn ogen gemeten. Intussen vraagt zij of het klopt dat ik op dit moment menstrueer. Heel even vraag ik me verbaasd af of het ergens aan mijn lijf zichtbaar is, tot ik me realiseer dat ze de uitslag van de urinetest binnen heeft en dat daar natuurlijk wat bloed in gevonden is. Ik bedenk me dat het feit dat ik menstrueer misschien ook wel één van de twee extra kilo’s verklaart, want ik houd op de eerste dagen altijd behoorlijk wat vocht vast. Er wordt een buisje bloed afgenomen en daarna word ik volgeplakt met plakkers voor de elektroden. Deze keer wordt er geen lijm gebruikt. Dit kunnen mijn longen blijkbaar wel waarderen, want de uitslag van mijn longfunctietest is nog nooit zo goed geweest.

Toch zorgen mijn luchtwegen weer voor problemen, maar nu bij de fietstest. Het mondkapje voor het meten van de gaswisseling geeft me, net als de vorige keer, een benauwd gevoel wat wordt versterkt door het feit dat mijn neus volloopt. Buiten zou ik door om beurten een neusgat dicht te houden mijn neus weer vrij maken, maar dat lijkt me om diverse redenen op dit moment geen gewenst gedrag. Terwijl ik licht in paniek door mijn mond voldoende lucht probeer aan te zuigen voel ik dat mijn benen al zwaarder worden tijdens het infietsen. Ik zit te hyperventileren! Gelukkig weten de dames, die me op het apparaat hebben aangesloten mijn ademhaling, die veel te hoog zit, naar mijn buik te praten. Bij het toenemen van de weerstand voel ik mezelf eindelijk rustiger worden. Gewoon trappen! Het gaat beter. De wattages lopen op. De 300 bereik ik niet, maar met 275 heb ik een keurig vermogen van 4,2 watt per kg, dat vanzelf nog omhoog zal gaan als ik weer netjes op mijn gewicht zit. Dit betekent dat ik meer klimvermogen heb dan destijds met Alpe d’HuZes, een mooie basis voor mijn trainingen richting Bardonecchia.

De sportarts laat me bij het afsluitende gesprek weten dat ik prima testresultaten heb afgeleverd. Ik ben vooral opgelucht dat mijn ECG zowel in rust als bij inspanning geen afwijkingen vertoont. Hoewel mijn Hb wat hoger is dan de vorige keer adviseert de arts me het gebruik van Roosvicee Ferro of Floradix om mijn ‘ijzer’ wat op te krikken. Er zijn geen medische bezwaren voor mijn deelname aan Bardonecchia en de arts wenst me veel succes met trainen. Het volledige rapport en mijn nieuwe trainingszones zullen worden opgestuurd. Ik ben erg benieuwd naar dat hele verslag, maar ondertussen vooral heel blij dat mijn lijf het nog zo goed doet. Ik ben weer door de APK!

Benieuwd naar de consequenties van deze keuring voor mijn trainingen? Lees het vervolg! Alvast een teaser: “Zó laag kan mijn omslagpunt toch niet zijn…?”

© ingefietst.nl