Uit de serie “Alpe d’HuZes 2012”

mei 2012

Op 7 juni 2012 is het de bedoeling dat ik zo vaak mogelijk, het liefst zes keer, de Alpe d’Huez op ga fietsen om de kankerbestrijding te steunen. Sinds de kerst ben ik druk geweest met sponsors zoeken, maar natuurlijk ook met… trainen! Ik had zelfs een trainingsschema gemaakt.

In het begin bestonden mijn trainingen vooral uit diverse rondjes met klimmetjes hier in de omgeving om wat aan krachttraining te doen. Vervolgens vanaf februari en maart kwamen daar steeds meer lange ritten bij met mijn fietsclub TC de Liemers, maar ook veel alleen, vooral op de weg. Bij wijze van intervaltraining, voor de afwisseling en gewoon omdat ik het leuk vond was ook nog steeds één keer in de week de Montferlandroute op de MTB aan de beurt. In Limburg op goede vrijdag merkte ik dat trainen gelukkig ook echt helpt, want ik was veel verder dan ik normaalgesproken op dat moment in het seizoen ben en kwam veel gemakkelijker de heuvels op dan andere jaren. Maar Limburg is nog lang geen Alp. De opbouwfase werd afgerond met 160 km Romeinentocht in Dinxperlo. Deze mooie tocht hebben we onder koude omstandigheden met veel wind als Almende d’HuZes groep gereden en het ging onder andere richting het Sonsbecker Schweiz.

Vanaf 22 april begon voor mij met Klimmen-Monschau-Klimmen een nieuwe fase in mijn trainingen: intensiveren. De tocht viel in hetzelfde weekend als onze eigen Reichswaldtour, dus nadat ik zaterdag aan het startbureau had geholpen, was het voor mij die zondag eens niet met TC de Liemers naar het Reichswald rijden, maar met mijn Almende d’HuZes team naar Klimmen in Limburg. Tot vorig jaar stond deze tocht nog bekend als Klimmen-Banneux-Klimmen, maar wegens gedoe met vergunningen was de organisatie genoodzaakt dit jaar letterlijk een andere weg in te slaan. De weersvoorspellingen waren ronduit slecht, maar we besloten toch af te reizen. Ter plaatse waren mijn collega Michiel en ik de enige mafkezen van Almende d’HuZes, die de 150 km wilden aangaan, de rest koos, vooral vanwege het weer, voor de kortere afstand.

Het was een schitterende tocht, die ons over uiteindelijk 154 km en 2370 hms voerde. In de buurt van Monschau hadden we een beest van een klim van enkele kilometers, die niet onder de 12% kwam -voor zover ik de tijd had om tussendoor op mijn Garmin te kijken- met uitschieters naar de 16%. Deze klim maakte indruk en ik stelde me voor dat het eerste stuk van de Alpe d’Huez er vergelijkbaar uit zou zien. Foi! En dan de rest van de berg nog. En dat dan zes keer.

Het weer was tot Monschau redelijk geweest. Afgezien van de wind, die we de hele dag voornamelijk opzij hadden, was het in elk geval droog geweest, maar daar kwam vanaf het middaguur toch echt een einde aan. Regen, zon en ook hagel wisselden elkaar af, waarbij de gezelligste hagelbui in Roetgen was bij de tweede controlepost. Met alle daar aanwezige fietsers doken we bij de organisatie onder de partytentjes om bescherming te zoeken. Daar ontdekte ik dat restanten van Roosvicee Ferro in mijn bidon samen met Borne sportdrank een profielwerkstukwaardige chemische reactie aangaan. Regenjasje aan, bij zon en beklimmingen regenjasje weer uit, we waren er maar druk mee. Gelukkig niet met lekke banden, waar we om ons heen wel veel fietsers last van zagen hebben met dat toch wel over het algemeen slechte wegdek.

Om de nodige ‘Ausdauer’ te kweken leek mij na deze klimtocht de Tweedaagse met TC de Liemers een goede training. Het plan was als volgt: op zaterdag 12 mei 187 km met een omweg van Zevenaar naar Noordwijk, aldaar overnachten en op zondag 13 mei in 185 km weer terug. Behalve de regen op de zaterdagochtend vlak voor het vertrek hebben we droog weer gehad, maar 187 km een stevige wind tegen was toch een behoorlijke opgave. We konden niet echt doorfietsen met al die kleine weggetjes, dorpjes en hindernissen onderweg en een lekke band, elkaar een paar keer kwijt zijn en een teamlid, dat hard ten val kwam door een paaltje, hielden ook nogal op. We kwamen uiteindelijk toch bij de jeugdherberg in Noordwijk aan, nog net op tijd om even snel te kunnen douchen voor het eten.

De avond werd gevuld met een wandeling naar zee en gezelligheid, maar de volgende dag was het weer vroeg op om de terugweg te aanvaarden. Die begon zonnig en zonder wind, wat erg prettig was. We waren wat meer een team geworden, want we zijn elkaar niet meer kwijtgeraakt, maar de weg was soms moeilijk te volgen op de GPS met veel gedraai en gekeer in allerlei plaatsjes. Een deel van de route voerde zelfs door een park over een stuk onverharde weg, waarmee al met al ook de terugweg de nodige tijd duurde. De beste mentale training zat hem in het laatste stuk: toch nog de geplande stukken Veluwe meepakken, terwijl we ook rechtstreeks naar huis hadden kunnen steken. Fijn om te merken dat ik afgezien van wat vermoeidheid en een zeurderig gevoel in een zitbot, deze tweedaagse goed had doorstaan.

Voor nog wat meer klimtraining stond Andrés Bulten Tocht op mijn schema, een jaarlijkse tocht van TC de Liemers in het Sauerland. Ik heb de volledige afstand van 160 km met 2500 hms met de A-groep gereden en ik ben achteraf blij dat ik dat gedaan heb. Op het moment zelf twijfelde ik wel: ik ben dan wel aardig getraind inmiddels, maar klimmen moet ik toch in mijn eigen tempo doen en dat ligt bij mij nog steeds lager dan bij de meesten van de A, dus men zou op mij moeten wachten. Dat viel achteraf best mee. Ik was vrijwel altijd de laatste, maar men had niet minutenlang staan wachten en later op de dag kreeg ik steeds vaker gezelschap. Het weer was geweldig: eindelijk konden we eens in korte broek en shirt fietsen! Ook de tocht was weer prachtig: mooie omgeving, mooie lange klimmen die kilometers lang tussen de 8 en 12% konden aanhouden met af en toe een uitschieter naar de 16 en zelfs 19%. Moe was ik wel na afloop, maar niet stuk en dat geeft moed. Ik denk dat ik er wel klaar voor ben nu.