Uit de serie “Alpe d’HuZes 2012”

maart/april 2012 

“Van individuele deelnemers wordt verwacht dat zij minimaal zorgen voor een sponsoropbrengst van €2.500,- en zich tot het uiterste inspannen om €10.000,- bijeen te brengen…” (uit het reglement van Alpe d’HuZes)

Met de de hele school zijn al acties opgezet om alle deelnemers van het Almende College van het nodige sponsorgeld op hun actiepagina’s te voorzien. Er zijn loten verkocht, er is een benefietconcert gehouden, waarbij de schoolband heeft opgetreden en er is een spinningmarathon gehouden. Ook lopen er talloze kleinschalige acties met onder andere verkoop van cupcakes, ijsjes en zelfgemaakte telefoonhoesjes. De geldstand wordt bijgehouden op een grote ‘thermo’meter bij de ingang van de school. Ik ben zelf ook al fanatiek aan het actievoeren. Mijn actiepagina is al vaak bezocht en er wordt vanaf dat de pagina online was al gul op gedoneerd. Dat motiveert enorm!

Vorig jaar (2011) is met Alpe d’HuZes 20 miljoen opgehaald. Dit jaar (2012) gaan we voor de 30 miljoen. Meer deelnemers, meer geld! Het is nogal een eis, om minimaal 2500 euro te verwachten van elke deelnemer en dan ook nog de inspanning tot 10.000 euro wensen! Voor sommigen is het momenteel financieel zwaar en moet elke euro worden gewogen. Ook deze mensen treft het leed dat kanker heet vaak dichtbij en zij willen niets liever dan bijdragen aan de goede zaak, maar voor hen is het dagelijks leven op zich al een strijd om te zorgen dat het gezin gevoed en gekleed blijft. Zij voelen zich aangesproken door de wervende blogs en aangrijpende verhalen. Ik voel me dan op mijn beurt als deelnemer een beetje schuldig: ik wil niemand in deze tijd op kosten jagen, ook al sta ik volledig achter deze actie en het doel.

Soms raak ik daardoor een beetje kwijt, waarom ik eigenlijk wilde meedoen. Natuurlijk, ik ben een fietser en dat Alpe d’HuZes wilde ik ook gewoon wel eens meemaken. Zes keer die berg proberen te fietsen was een uitdaging, die ik wel eens aan wilde gaan. Maar dat is toch uiteindelijk bijzaak. Daarnaast is er nog al die commercie, die het oorspronkelijke doel behoorlijk vertroebelt. Ging het nu om het ophalen van 30 miljoen?!

Dan gebeurt het weer, gewoon in een drukke schoolweek. Er komen twee leerlingen met groot verdriet bij me. Weer zijn er twee jonge moeders uit het leven weggerukt, die de strijd met kanker hebben verloren. Twee in één week in zo’n kleine groep mensen. Het is opeens weer zo dichtbij. De impact is behoorlijk. Machteloosheid en verdriet. En dan is het weer helemaal duidelijk. Verdriet moet een plek krijgen en de machteloosheid kan door iets als Alpe d’HuZes worden omgezet in actie, waarbij kankerpatiënten zich gesteund kunnen voelen, wanneer sporters en vrijwilligers hun krachten bundelen om een mooi evenement neer te zetten.

Veel mensen in mijn omgeving steunen de actie en vaak op meer manieren dan alleen geld doneren. Ik heb een collega, die mijn correctiewerk voor de examens gaat afmaken, zodat ik weg kan in die week in juni. Mijn vader hangt overal mijn posters op en deelt flyers uit. Een clubgenoot deelt zijn specifieke trainingservaring voor de bergen met mij. Verschillende mensen voeren hun eigen acties voor een donatie. Onderstaande idee is van een collega op de administratie. Dankzij haar actie zou ik uiteindelijk 62 rietjes met namen aan mijn stuur mee naar boven gaan nemen. Dit liet mij echt voelen deel uit te maken van iets bijzonders en maakte dat ik dankbaar was, dat ik als docent en fietser mee kon doen aan ‘Almende d’HuZes’ om dit samen met en voor de collega’s en de leerlingen te kunnen doen…

…en voor die 62 aan mijn stuur en al die anderen.