Iedere fietsclub in het land heeft ze waarschijnlijk, deze avonden waarop er doordeweeks samen getraind kan worden. Voor de studerende en werkende fietser zijn ze van groot belang om aan een behoorlijk aantal trainingsmomenten in de week te komen. Deze trainingsavonden beginnen vaak eind maart, wanneer de zomertijd ingaat en het net lang genoeg licht is voor een kort rondje na werktijd. Vervolgens fietst men steeds net zolang tot de duisternis invalt, waardoor de ritten in lengte toenemen tot aan de zomermaanden, om in september weer gefaseerd te worden ingekort tot het rondje waarmee eind maart kon worden begonnen. Ook ik ben een werkende fietser en probeer op de dinsdagavond bij TC de Liemers deze trainingsavonden mee te pakken. Ik vind het wel elke keer een gedoe en een geregel na een hele werkdag en het vergt de nodige discipline om op weg te gaan.

“Na een hele dag werken, weet ik dat het straks heerlijk moet zijn om op die fiets te zitten, maar tussen het moment van thuiskomen en daadwerkelijk wegfietsen heb ik al zeker een keer of tien het ritueel willen saboteren”

Het begint al met de maaltijd. Wanneer kan er gegeten worden? Vlak van tevoren de maag volstoppen en dan heel hard gaan fietsen is meestal geen fijne ervaring. Er zit niet zo heel veel tijd tussen thuiskomen van het werk en de fiets uit de schuur pakken. Ik heb geprobeerd om bakjes maaltijdsalade of iets wat opgewarmd kon worden mee te nemen naar mijn werk om tussen de middag uitgebreid te lunchen en dan ’s avonds voor het fietsen een paar boterhammen te nemen. Dan begon de voorbereiding van mijn training dus eigenlijk al op maandagavond, wat niet altijd lukte. Bovendien bleek ik op mijn werk meestal te weinig pauze te hebben om zo uitgebreid te eten en at ik die bak alsnog te vlak voor de training leeg, met als gevolg dat ik de hele training nog zat te herkauwen. In maart en april eet ik dan maar na de training: even snel iets kleins tegen de hongerklop voor vertrek en dan op zijn Zuid-Europees om een uur of negen de warme maaltijd. Dit kan ik volhouden tot half mei. Daarna is de route zo lang, dat ik vooraf toch maar een pastasalade naar binnen schoffel en de twaalf kilometer van huis naar de startlocatie in Zevenaar een poging doe om rustig infietsend het een en ander te verteren.

Vervolgens is er de enorme berg activeringsenergie, die overbrugd moet worden om te vertrekken. Na een hele dag werken, weet ik dat het straks heerlijk moet zijn om op die fiets te zitten, maar tussen het moment van thuiskomen en daadwerkelijk wegfietsen heb ik al zeker een keer of tien het ritueel willen saboteren, op zoek naar redenen om thuis te moeten blijven, een avond luiwammesen, gewoon op de bank. Is het weer niet te slecht? Zit de juiste kleding voor deze omstandigheden niet toevallig in de was? Heeft mijn fiets niet opeens een mankement? Maar afgezien van de harde wind was het die dinsdag prima weer, ik had genoeg schone fietskleding en ook al was mijn nieuwe racefiets weg voor een onderhoudsbeurt, mijn oude fiets had ik speciaal voor dit soort situaties gehouden en was prima in orde. Dus, zoals ze hier zeggen: d’r an!

Het was wel lang geleden dat ik op mijn oude Trek had gereden en ik was de poort al uit, toen ik bij het inklikken ontdekte dat deze schoenplaatjes niet op deze pedalen pasten. Heel even dacht ik de ultieme smoes voor vandaag gevonden te hebben, toen ik me realiseerde dat ik ook de oude schoenen hiervoor had bewaard. Snel dus weer naar binnen en de andere schoenen opzoeken en aandoen. Intussen was het zo laat dat het niet echt mogelijk meer was om rustig mijn eten te gaan verteren. Er moest doorgefietst worden om nog op tijd te zijn. Het ging allemaal erg stroef. Ik moest wennen aan de zit op mijn oude fiets, het zadel kraakte hoogst irritant en ik had een fikse wind tegen. Ik vond dat ik, toen ik Zevenaar bereikt had, eigenlijk al wel genoeg gedaan had, maar de training zelf moest dus nog beginnen. Gelukkig stond er een leuk groepje op de startlocatie en werd het stukje naar de dijk nog relatief rustig afgelegd, zodat ik de knop kon omzetten. Gaan!

Het eerste deel van de route was vooral over de dijk en dat was met een paar stukjes wind mee wel prettig, maar de stukken zijwind waren ronduit gevaarlijk en hard werken. Terwijl ik me zat te concentreren op wat ik te doen had, blies de frisse wind de sores van de werkdag van me af. In mijn hoofd was even geen ruimte voor gepieker. Na de dijk was er wat luwte van de bosschages rondom Eltenberg, maar de wind plaagde ons in het achterland van Netterden en Azewijn weer hard van opzij. De groep van zeven was echter aan elkaar gewaagd en we werkten goed samen door regelmatig door te draaien en netjes om beurten een stukje kopwerk te doen, zodat ik op een prettige manier fysiek moe zat te worden. We maakten het onszelf nog even lastig door een rotonde te vroeg af te slaan en een onbekende weg af te rijden in de hoop dat deze ons ook naar de hoofdweg en terug naar de route zou leiden. Ik heb geleerd om niemand te vertrouwen, die in de schemering beweert een alternatieve of kortere weg te kennen. Dit leidt volgens eerdere ervaringen tot dwalingen op weggetjes, die steeds minder verhard blijken naarmate je ze verder afrijdt en deze eindigen vaak bij een boer op het erf of voor een groot hekwerk, juist als de duisternis volledig is ingevallen.

We kwamen vandaag echter weer keurig op de route en iets later dan gepland, maar nog net voor het donker was ik thuis. Het kost de nodige moeite om te gaan, maar ik was weer heel blij dat ik vanavond op de fiets was gaan zitten in plaats van op de bank. Dat laatste kon nu na het douchen alsnog en dan met een zeer voldaan gevoel.