“Ik heb net als de meesten deze klim voor het laatst bewaard, omdat dit de makkelijkste is. ‘Makkelijk’ is echter behoorlijk relatief na wat ik vandaag allemaal al in mijn benen gewerkt heb. Het is zonnig, windstil en bloedheet. Ik moet constateren dat ik er nog geen zin in heb.”

De beklimming van de Kale Berg vanaf de kant van Sault begint redelijk origineel met een korte afdaling het dorpje uit, waarna het volgens het bord in de bocht bij het bruggetje nog 26 kilometer is naar de top. Het eerste gedeelte van de klim glooit wat door geurende lavendelvelden. Het is de laatste van mijn drie beklimmingen die dag om lid te mogen worden van de ‘Club des Cinglés du Mont Ventoux’ en ik heb net als de meesten deze klim voor het laatst bewaard, omdat dit de makkelijkste is. ‘Makkelijk’ is echter behoorlijk relatief na wat ik vandaag allemaal al in mijn benen gewerkt heb. Het is zonnig, windstil en bloedheet. Ik moet constateren dat ik er nog geen zin in heb.

Ik kom bij het bos, dat in tegenstelling tot het bos aan de kant van Bédoin geen vliegjes lijkt te hebben, terwijl het nergens serieus steil wordt. Zo nu en dan zorgt een bocht of een stukje uitzicht voor wat variatie. Hoezeer de berg ook zijn best doet om er voor mij een prachtige laatste klim van te maken, ik kan er nog niet echt van genieten. Ik voel me nog steeds wat misselijk na die hoofdpijnaanval. De extreme warmte zorgt ervoor dat mijn voeten niet meer in mijn schoenen lijken te passen, waardoor ik hele pijnlijke voeten krijg. Bij elke trap voel ik precies waar het schoenplaatje op het pedaal zit. Het is niet te doen. “Ik wil met jou wel dansen, maar mijn voeten doen zo zeer, mijn voeten doen zo zeer, mijn voeten doen zo zeer…” Het liedje prent zich vast in mijn hoofd. Het heeft een aardig klimritme, maar een voor dat moment tikje deprimerende tekst. Ik heb er genoeg van. Voor het eerst die dag stap ik af tijdens een klim, omdat het me niet lukt mijn schoenen al fietsend wat losser te doen. Het helpt meteen. De pijnlijke voeten zijn over.

Ik krijg mezelf echter nog niet helemaal in de juiste mood. Het blijft genadeloos heet. Ik kijk uit naar het laatste stuk van deze klim over het maanlandschap, zoals ik me in de sauna kan verheugen op het ijsbad, maar dat duurt nog heel lang. De weg is heerlijk rustig, maar de fietsers die ik zie halen me allemaal in, omdat ik ondanks het geringe stijgingspercentage op een relatief klein verzet rijd. Ik kruip werkelijk die berg op. “Al mot ik krupe, op blote voeten gaon, ik wil nog één keer…” Ik moet glimlachen om de beroerde deejay in mijn hoofd, maar tegelijkertijd voel ik boosheid opkomen.

Ik ben ineens helemaal klaar met mijn eigen gezeur. Ik trek de conclusie dat juist dat lichte verzet ervoor zorgt dat ik allerlei pijntjes begin te voelen. Bovendien duurt in dit belachelijk trage tempo de ondraaglijke hitte van hier beneden extra lang. Ik spreek mezelf streng toe. Ik moet trappen! Er moet spanning op die spieren! Ik ben dan wel wat misselijk en heb het onaangenaam heet, maar mijn benen doen het nog prima. Ik schakel resoluut flink op en ga staan. Eindelijk, ik fiets weer! De berg steunt mij in deze beslissing door eerst een welkom briesje mijn kant op te sturen en vervolgens een stijging aan te bieden van werkelijk slechts enkele procenten, waardoor ik inderdaad prima op het grote blad uit de voeten kan. Ik kan zelfs kilometers lang stevig doortrappen met snelheden van ver boven de twintig in het uur. Hierdoor ervaar ik zowaar rijwind, wat ook voor verkoeling zorgt.

Vlak voor het Chalet Reynard heeft Karst de auto langs de kant van de weg in de schaduw geparkeerd. Ik besluit voor de tweede keer deze klim even van mijn fiets te gaan. Zo kan ik voor het maanlandschap nog even wat eten, nu ik de misselijkheid een beetje uit mijn systeem getrapt heb. Het is een heerlijk plekje. Ik geniet van de aangename pauze en goed opgeladen begin ik aan de finale: voor de tweede en laatste maal vandaag het beruchte kale deel van de berg.

Had ik me beneden tussen de bloeiende lavendel nog zitten verheugen op de koele bries, die ik vanmorgen bij elke bocht naar links in het maanlandschap mocht ervaren, de Reus van de Provence wilde blijkbaar nog even laten zien tot welke extremen hij in staat was. Waren er in het begin van deze week nog windsnelheden op deze top tot 140 kilometer per uur, zodat de Tour besloot uit veiligheidsoverwegingen de finish van de etappe die dag bij het Chalet Reynard neer te leggen, op het moment dat ik die middag tussen de stenen rijd is het absoluut windstil. Dat kan blijkbaar ook op de ‘winderige berg’. Zonder wind is het door de brandende middagzon zelfs op deze hoogte nog belachelijk heet. Het blijft ernstig waar: “De Ventoux krijg je niet cadeau; je moet hem telkens weer veroveren.” (Robert Aubéry) Ik heb echter het einde van de laatste beklimming voor mijn mallootschap in het vizier en ik weet dat ik er zal gaan komen, als ik maar gewoon rustig door blijf trappen.

Voor de derde keer die dag bereik ik de top. De ergste drukte is voorbij en ik geniet nog even voor de laatste keer van het prachtige uitzicht. Het voelt alsof ik de Cinglé al heb volbracht, maar ik weet dat dit niet waar is. De uitdaging behelst drie beklimmingen, maar ook drie afdalingen. De afdaling naar Malaucène moet ik nog zien te volbrengen en ik merk dat ik aardig vermoeid ben. De afgelopen week had ik ergens een affiche gezien, waarop een uitspraak stond, die zich had vastgezet in mijn hoofd. Vrij vertaald stond er zoiets als: “de helden zijn niet degenen, die de berg opgaan, maar zij die daarna weer veilig terugkeren”. Ook de beroemde dichtregel van Lévi Weemoedt spookte door mijn gedachten: “Wie het allersnelst kan dalen, die krijgt een kist en klokgelui.” Concentratie dus en focus.

Vierkant stuur ik de eerste bochten door. Dat gaat allesbehalve soepel. Ik kan me slecht concentreren op wat ik te doen heb. Zit het ritsje van het vakje met mijn mobiel en de stempelkaart wel dicht? Zoals twijfel over een wel of niet uitgeschakeld koffiezetapparaat me weer naar binnen kan laten gaan om dit te controleren, is de enige manier om dit uit mijn hoofd te krijgen even stoppen en checken. Ik knijp in de remmen. Natuurlijk, netjes dicht. Ik had het jackje aangedaan om te dalen, maar dat was echt niet nodig geweest. Bij het skistation Mont Serein knijp ik voor de tweede keer in de remmen. Eerst dat jack weer uit, veel te warm. Ik voel me bevrijd. Met de juiste mindset kan ik dan eindelijk genieten van deze prachtige, overzichtelijke afdaling over de brede weg. Wat een fantastische beloning voor mijn inspanningen van die dag!

In Malaucène haal ik bij een fietsenzaak de laatste stempel. Het is volbracht: 137 kilometer en 4400 hoogtemeters. Ik heb de Mont Ventoux van drie zijden beklommen en afgedaald op één dag. Wat was dat een fantastische belevenis geweest! Ik heb genoten van de drie prachtige flanken van deze Reus, met ieder een totaal eigen karakter. De berg heeft me niet afgewezen, maar heeft het me ook zeker niet cadeau gedaan. Ik voel me trots, behoorlijk moe en knettergek. Malloot van de Kale Berg. Terwijl ik naar het appartement fiets moet ik glimlachen als ik het me realiseer: ‘malloot’ ben ik niet vandaag geworden, dat was ik al toen ik in mijn hoofd gehaald had dit te willen doen.

© ingefietst.nl

Meer informatie over deze uitdaging en aanmelden: Club des Cingés du Mont Ventoux
Praktische informatie: De Kale Berg

Verslagen van mijn Cinglé:

• Vooraf
• Klim 1: Malaucène-Top-Bédoin
• Klim 2: Bédoin-Top-Sault