Dit artikel is tijdelijk openbaar. ‘Beekmansdalseweg’ is één van de verhalen in het boek ‘Aanzetten’ dat onder andere hier te bestellen is.

Aangezien mijn racefiets deze week bij mijn ouders is achtergebleven, grijp ik naar mijn studentenbrikje als ik de voordeur met een klap achter me heb dichtgetrokken. Ik moet gewoon even op een fiets weg. Het is prachtig lenteweer, maar ik geniet er niet van. Ik ben teleurgesteld, gefrustreerd, boos of eigenlijk furieus. Een maand krijg ik de tijd om mijn kamer te verlaten, maar het zal niet meevallen om in Nijmegen zo snel een geschikte vervangende woonruimte te vinden.

Het is 1991 en ik heb inmiddels een jaar lang bij een hospita een kamer gehuurd. Zij vindt echter een nieuwe liefde en besluit met hem elders in Nijmegen te gaan wonen. Ik hoef niet te verhuizen, aangezien zij gewoon kamers blijft verhuren in dat huis. Ik ben dan echter al enige tijd bezig met zoeken naar wat anders en deze nieuwe ontwikkelingen lijken dat proces te gaan versnellen. In een tijd zonder digitale sociale media is het gebruikelijk om her en der briefjes op te hangen voorzien van een oproep en een afscheurbaar telefoonnummer en ik merk dat de boodschap: “Help! Mijn hospita gaat samenwonen!” zorgt voor wat extra uitnodigingen voor bezichtigingen.

Mijn hospita vertrekt en ik krijg intussen andere huisgenoten. Ik heb geen inspraak in wie met mij het huis gaan delen en in eerste instantie is dat geen probleem, maar de samenstelling van het woongezelschap wisselt voortdurend. Het betreft geen studenten, maar diverse losse kennissen en familieleden van mijn hospita. Ik zoek nog fanatieker naar een andere kamer, maar het schiet niet erg op. De drukte van mijn scheikundestudie combineer ik met vrijwel elke avond een “kijkavond” en ik word inmiddels wat moedeloos.

Dan begint het. Er verdwijnen spullen van mij uit de keuken en zaken die tot mijn schoonmaakbeurt behoren zijn op mysterieuze wijze steeds bijzonder smerig. Mijn racefiets staat opeens in de weg en wordt zonder aankondiging in de kelder geplaatst. Nadat ik ongerust naar de fiets heb gezocht, besluit ik na deze actie dat ik mijn racefiets elke keer maar drie trappen af en op ga sjouwen en in mijn kamer neer ga zetten om herhaling te voorkomen. Ik voel ineens de noodzaak om mijn kamerdeur op slot te draaien. Mijn huisgenoten zijn tot dat moment hele normale mensen geweest, maar er lijkt iets veranderd. Ik krijg de indruk dat mijn voormalige hospita het huis aan een van de inwonende kennissen wil verkopen. Ik moet er derhalve zo snel mogelijk uit. Ze kunnen me niet op straat zetten en om me wat aan te moedigen te verhuizen word ik op deze manier behandeld. Uiteindelijk krijg ik mondelinge bevestiging van mijn vermoedens: ik heb een maand de tijd om te vertrekken.

Mijn studentenfiets is een Gazelle, waarop ik zes jaar lang de twaalf kilometer enkele reis naar mijn middelbare school heb afgelegd. De fiets heeft drie versnellingen, waarvan de kleinste het eigenlijk nooit heeft gedaan en een terugtraprem. Bij mijn verhuizing naar Nijmegen heb ik de inmiddels talrijke roestplekken proberen weg te werken door de gehele fiets blauw en wit te schilderen. In mijn hoofd spelen zich allerlei scenario’s af van bivakkeren in een tentje op het Keizer Karelplein tot wraakacties jegens mijn huisgenoten en ik merk dat het trappen in de frisse lucht me goed doet. Ik ben echter erg teleurgesteld, gefrustreerd, boos of eigenlijk furieus. En dan sta ik met die oude stadsfiets onderaan de Beekmansdalseweg.

“De beklimming van de Beekmansdalseweg is 0.4 kilometer lang en overbrugt met een gemiddeld stijgingspercentage van 8.9% een hoogteverschil van 34 meter. De klim ligt in de sector Nijmegen in Midden Nederland, Nederland met o.a. een steilste stuk van 9.9%..” (via klimtijd.nl)

Volgens heuvelsfietsen.nl haalt deze klim de 11% en volgens klimbijnijmegen.nl zelfs de 13%.

Ik aarzel heel even, maar ik bedenk me dat dit is wat ik nodig heb. Ik schakel naar het kleinste werkende verzet en begin te stampen, want de helling is meteen vanaf het begin tegen de 10%. Het steilste gedeelte op het einde moet ik staan op de pedalen. Ik hark en laveer, maar het bestaat niet dat ik vandaag van die fiets af moet. Ik zal trappend boven komen! Ik gooi al mijn woede en frustratie in die ene klim. Ik ben kwaad op wat mijn hospita en mijn huisgenoten me geflikt hebben, maar ik ben ook kwaad op mezelf. Op de naïviteit van een negentienjarige, een naïviteit die ik onderaan de voet van de Beekmansdalseweg wil achterlaten. Mijn missie lijkt te slagen. Als ik naar adem happend op de Ubbergseveldweg ben aangekomen ben ik er klaar mee.

© ingefietst.nl