Het plan is een uurtje of vier in D1 en tegelijkertijd wat oefenen met navigeren met mijn Garmin Edge 810. Als ik solo rijd doe ik routetechnisch vaak maar wat en als ik in een groep fiets laat ik het navigeren meestal aan de wegkapitein over. Aangezien ik komende zomer bij Bardonecchia aangewezen kan zijn op mijn eigen navigatieskills, heb ik bedacht dat ik zo nu en dan mijn kennis wat betreft deze functie op het apparaat moet opfrissen. Er waait een stevige wind uit het westen en daarom kies ik ervoor om de route “Linge” van TC de Liemers op de Garmin te zetten, dan heb ik eerst een flink stuk de wind tegen, om na Dodewaard als beloning voor al het werk over de dijk naar huis geblazen te worden. Het navigeren blijkt erg gemakkelijk. Achteraf gezien is dat het enige deel van mijn plan dat meevalt.

Het waait veel harder dan ik heb ingeschat en nog voor ik bij het beginpunt van de route ben aangekomen is me duidelijk dat D1 tegen die wind in een onmogelijke opdracht is. Ik probeer zo rustig mogelijk te fietsen, maar kan niet voorkomen dat het gevecht tegen dit element meer weg heeft van een krachttraining dan een duurtraining. Nog lastiger wordt het als ik op de dijk de wind van opzij krijg. Ik voel hoe de wind vat krijgt op het lichte carbonframe van mijn Cannondale en hoe de Ksyrium wielen onder me vandaag geblazen dreigen te worden. De ontwikkeling van steeds lichtere racefietsen is een zegen bergop, maar in deze situatie strekt een gietijzeren exemplaar tot aanbeveling. Met hoge velgen had ik waarschijnlijk al in het schapenweitje gelegen, waar ik nu met al mijn concentratie steeds opnieuw vandaan probeer te sturen. Met mijn handen onderin de beugels en mijn neus op de stuurpen probeer ik mijn zwaartepunt zo laag mogelijk te houden, terwijl ik al trappend vooral tractie blijf genereren, want zonder voortdurende voorwaartse kracht ben ik hopeloos overgeleverd aan de wind. Op de hoge Andrej-Sacharov-brug heb ik de wind opnieuw van opzij en ik ben blij dat het op dat tijdstip niet erg druk is op het dubbelzijdige fietspad, aangezien ik zo nu en dan de hele breedte nodig heb.

Als ik bij het gekanaliseerde riviertje De Linge ben aangekomen ben ik voorlopig verlost van de uitdaging om binnen de lijntjes, op het fietspad of op de dijk te blijven. Nu wacht me kilometers lang de wind pal van voren. Op de fiets blijven zitten is aanmerkelijk eenvoudiger, maar de wind heeft in deze open vlakte alle ruimte om op volle sterkte te blazen. Er is nergens beschutting en de schijnbare eindeloosheid van het rechte kanaal maken het een taaie klus. Als ik door een wegopbreking een stukje moet omrijden, is de verleiding groot om al eerder dan het officiële keerpunt in de route mijn fiets met het stuur in tegenovergestelde richting te plaatsen, om de zoete beloning van meewind in ontvangst te nemen, maar ik weet dat ik spijt krijg, als ik deze aan mezelf gegeven opdracht niet afmaak. Ik heb de beloning nog niet verdiend.

Eindelijk bereik ik Dodewaard. De plotselinge stilte doet me beseffen wat een voortdurende herrie tegenwind eigenlijk maakt. Er wacht me ruim dertig kilometer dijk tot aan het pontje bij Pannerden. Ik heb een weids uitzicht en de verschillende bruggen over de Waal worden prachtig aangelicht door de inmiddels wat lager staande zon. Doordat de dijk op eigen wijze meandert heb ik niet de hele tijd de wind in de rug, maar worden heerlijke stukken meewind afgewisseld met verraderlijke gedeelten waarbij de wind van opzij blaast. Ik probeer in een echte D1 te komen. Het geheel simuleert op deze manier een lange beklimming, gevolgd door een afdaling over vals plat. Ik voel de bevestiging van de bewering dat trainen voor de bergen ook prima kan in het vlakke land op dat moment overduidelijk in mijn beenspieren. Een bergpas zonder hoogtemeters, het kan als het stevig waait.

© ingefietst.nl