Oberlarg-Xonrupt Longemer | 138,4 km 2639 hm

De eerste 60 kilometer leggen we vandaag af in een bijna compleet Wielerbuspeloton. De aanloop naar de Vogezen is vrijwel vlak en zeker over de tot fietspad omgebouwde spoorbaan is het heerlijk inrijden zo. Ook op de paar kleine klimmetjes die we tegenkomen heb ik prima benen. Ik voel me zelfs zo sterk dat ik er zin in heb om zo nu en dan een gat dicht te poefen om ervoor te zorgen dat de groep tot de voet van de Grand Ballon niet uit elkaar valt. Misschien moet ik straks betalen voor mijn enthousiasme, maar daarover maak ik me nu nog geen zorgen.

De Grand Ballon van 23 kilometer met een gemiddelde van 4,5 procent blijkt niet mijn ding. Het schiet van 3 procent naar 12 om via 5 weer naar 7 te schommelen. Dit is niks voor een diesel zoals ik, die beter kan gedijen met een beetje klimritme. Zitten, staan, weer zitten. Ik word bijna moe van het schakelen. “Maak verdomme een keus!” roep ik gefrustreerd hardop naar de berg terwijl ik juist voor de zoveelste keer de mountainbiker in het BMC-shirt passeer, die me verbaasd aankijkt. Tot overmaat van ramp gaan we ook nog afdalen tijdens de beklimming. Ik begrijp nu waar dat lage gemiddelde percentage vandaan komt. Het is uitzicht is prachtig, dat wel.

De tweede helft is iets regelmatiger, maar dan wel steevast tussen de 7 en 10 procent. In enkele bochten zijn ze vergeten om te asfalteren en is het hobbelen over Franse kasseien. Ze hebben hier wel weer de moeite genomen om bij elke kilometer een bordje neer te zetten, wat het mogelijk maakt af te tellen naar de top. De boel is wat kaler dan in het eerste deel, waardoor de zon me ongehinderd kan verhitten terwijl een verkoelende bries totaal ontbreekt. Mijn voeten beginnen onaangenaam warm aan te voelen en ik maak me zorgen of we dat hele stuk naar die grote zilveren bol nog te gaan hebben. Dat valt gelukkig mee: ineens zie ik een bord met de laatste kilometer en draait de weg voor de bol naar rechts. Eindelijk boven!

Na de pauze bij Wielerbus besluiten Diana en ik om de rest van de etappe samen te rijden. Er volgt een lange afdaling, waarbij heerlijk meegetrapt kan worden. Eenmaal in het dal doen we eerst nog de 12 kilometer lange Col de Bramont alvorens we de door Ward aanbevolen boulangerie opzoeken. Ik ben bang dat de Grand Ballon de laatste resten van het supergevoel uit mijn benen heeft gezogen, maar niets is minder waar. Ik vlieg voor mijn gevoel die col op, die heerlijk regelmatig rond de 5 procent stijgt. Ik probeer mijn snelheid dusdanig hoog te houden dat ik zelfs al klimmend rijwind ervaar, die me in de windstille gedeelten tussen de bomen wat suggestie van verkoeling geeft.

Het is erg warm in het dal. In mijn trui voelen reepjes inmiddels hetzelfde aan als gelletjes. Afgezien van de wespen is de boulangerie in La Bresse een succes. Een echt broodje is een zeer welkome afwisseling na al dat fietsvoer. Niet lang daarna zetten Diana en ik de laatste klim van de dag in. De percentages van de vooral in de bossen gesitueerde 11 kilometer lange Col des Feignes blijven uiterst vriendelijk en tot de kruising met het colbord is het zelfs nog een stukje afdalen. We dalen nog een beetje verder naar het Lac de Longemer over een tamelijk drukke weg met juist in het steilste gedeelte slecht asfalt, wat nog even de nodige concentratie vergt. Mijn algemene belevening tijdens deze etappe samen met de aanblik van al die badgasten bij het zonovergoten meer in de laatste kilometers naar ons hotel geven me een ultiem vakantiegevoel. Ik heb nu al weer zin in morgen!

Lees verder: etappe 6/8.

© ingefietst.nl