Pont à Mousson-Bastogne | 194,6 km 2421 hm

Mijn benen willen eigenlijk wel trappen, de pijn aan mijn zitvlak is best uit te houden, maar mijn hoofd heeft er geen zin in vandaag, in die bijna 200 kilometer naar de Belgische Ardennen. Eigenlijk ben ik ronduit chagrijnig. Als ik niet bezig zou zijn met een etappekoers, zou ik een dag fietsvrij genomen hebben, maar ik wil mijn denkbeeldige ‘Wielerbusstrippenkaart’ zoals Pim de vervoerservice tijdens de diverse etappes ergens tijdens deze reis aanduidde absoluut ongebruikt houden. Ik ben bezig op de fiets in acht etappes van Italië naar Nederland te rijden en ik ga dat niet vandaag verprutsen doordat ik er geen zin in heb. “Het kan ook zonder zin,” zeg ik weleens tegen mijn leerlingen en daar moet ik vandaag zelf aan geloven.

De rit begint met een klimmetje terug naar Pont à Mousson al vrij snel gevolgd door de een kilometer of 5 aanhoudende Côte de Montauville. De volgende kilometers gaan door heuvelend akkerland met een flinke wind van links opzij. Ik merk dat ik deze omgeving met mijn huidige humeur registreer als: “Alweer een maïsveld, een klotekoe en een kutkerk op een teringbult, die stiekem de 15% overschrijdt.” Ik moet lachen om mijn eigen prukhumeur. Hoewel ik mezelf allerminst gezellig vind, ervaar ik in gesprekken met medefietsers gelukkig de nodige afleiding.

Nadat we het slechts enkele kilometers lange, maar wat steilere klimmetje naar Hattonchatel hebben geslecht komen we in een bosgebied waar het wemelt van de loopgraven. Vanaf de bijna kaarsrecht aangelegde kilometers lange weg die wat op en neer glooit is er niet veel meer van te zien dan de talloze borden met “Tranchée” en een enkele grafzerk, maar desalniettemin komt het besef dat we historische gronden befietsen hard bij me binnen. Het asfalteren is echter slecht gedaan en ik ontdek al stuiterend op mijn zadel steeds meer plekjes waarop het niet prettig meer zitten is. Ik ben blij als we heel even stoppen bij Florian met het busje, zodat ik wat kan eten en drinken, aangezien ik in dat hobbeldebobbelbos vrijwel steeds beide handen aan het stuur nodig heb.

De echte Wielerbusstop is vandaag een flink eind verder op iets meer dan 120 kilometer in het plaatsje Tellancourt. Bar Restaurant L’Evidence is net geopend en de eigenaars zijn verheugd, maar ook een beetje van hun stuk als ze horen dat er ongeveer 30 fietsers zullen stoppen om een drankje en wellicht ook een broodje of een hamburger te nuttigen. Ik ben heel blij met deze pauze en geniet van mijn broodje rauwe ham. Ik maak de balans op en stel vast dat ik ook deze etappe gewoon ga uitfietsen. Ik ontdek dat er meer Wielerbussers zijn die er vandaag niet zo’n zin in hebben. Zo nu en dan tegen elkaar aan mopperen werkt bijzonder ontnuchterend. Ik ben dankbaar voor dit gezelschap. “Bardonecchia ligt op 1312 meter hoogte. Als je dan weet dat de Cauberg op slechts 130 meter hoogte ligt, snap je misschien niet waar je je de laatste maanden druk om hebt gemaakt. Het is voornamelijk bergaf,” zo luidt een bemoedigende omschrijving van deze reis in ons koersboek. Als ik op een steil weggetje tegen Diana klaag dat er alwéér een beklimming zit in de afdaling lachen we onszelf uit. “Zit jij ook zo enórm te genieten vandaag?”

De laatste kilometers moet er nog serieus gewerkt worden, aangezien we ons nog van 200 naar zo’n 500 meter hoogte de Belgische Ardennen in moeten heuvelen. Dit gebeurt tamelijk inefficiënt via een heleboel côtes en côtejes, die nooit echt lang zijn, maar soms wel venijnig steil. Heel langzaam krijg ik weer goede zin. Als we uiteindelijk in het mooie Hotel Melba in Bastogne aankomen realiseer ik me met gemengde gevoelens dat dit de laatste overnachtingsplaats is van onze fietsreis. We besluiten met een groepje dat we een Belgisch biertje op een terrasje wel verdiend hebben na het volbrengen van 7 van de 8 etappes. Morgen nog ruim 160 kilometer over voor mij veelal bekende wegen naar Valkenburg en dan zit dit bijzondere fietsavontuur erop.

Lees verder: etappe 8/8.

© ingefietst.nl