Zwift on!

Het blijft een bijzondere gewaarwording. Terwijl zoute zweetrivieren over mijn gehele lijf meanderen, beklimt mijn Avatar een heuse berg met prachtig uitzicht waar virtuele sneeuw valt. Met losse handen om mijn gebroken bovenarm wat te ontzien, knal ik vervolgens met een snelheid van ruim boven de 90 kilometer per uur weer naar het dal.

Beetje bij beetje ontdek ik de mogelijkheden van de virtuele fietswereld van Zwift. Naarmate ik verder herstel, kan en mag ik steeds meer op mijn oude Trek die met de achterbrug geketend is in de Tacx Flux Smart. Van voorzichtig een half uurtje op een licht verzet bouw ik nu langzaam uit naar een uurtje of twee met daarbij steeds wat meer kracht. Van kleine rondjes om en door een vulkaan en door de straten en zelfs de metro van Londen, heb ik onlangs ook wat langere routes ontdekt. Er is een lus bij Londen met de beklimming van ‘Box Hill’ en ook de ‘Pretzelroute’ biedt mogelijkheden voor een wat langere virtuele fietstocht.

Ik verdien materiaal en outfits voor mijn Avatar door kilometers te maken of bepaalde prestaties te leveren. Zo heb ik al een nieuwe fiets, diverse wielsets, gekleurde sokken en verschillende truien aan mijn collectie toegevoegd. Het zou prachtig zijn, als zulke zaken in het echte leven ook door puur wat rond te trappen bij elkaar verdiend konden worden. Volgens Zwift zit ik nu op level 6, heb ik 10 pizzapunten verband en verschillende ‘Achievements’ verzameld als “Speed Demon” en “Daredevil”. Die laatste was omdat ik met bijna 100 die berg af ging. Met losse handen. Dat snap ik wel.

Ik hoef niet op de weg te letten of op andere rijders. Mijn Avatar stuurt zelf prachtig door de bochten, maar fietst soms op lompe wijze letterlijk dwars door een andere rijder heen. Nooit zijn er valpartijen. Een goede zaak voor stuntpiloten, zoals ik.

Inmiddels ben ik wel meer op andere rijders gaan letten, gewoon om te kijken waar ter wereld zo’n renner op een indoortrainer zit te trappen. Zo iemand zit ergens op een studeerkamer, in een schuur, de sportschool of een woonkamer zich in het zweet te werken en in deze virtuele wereld kunnen we elkaar ontmoeten. Laatst heb ik een stukje met Sagan gereden. Het is een behoorlijk sociaal gebeuren. Er wordt wat afgekletst in Watopia. Ik werd door diverse rijders verrast met een ‘Ride on’. Blijkbaar kun je iemand een duimpje geven, die op dat moment in het spel aan het rondtrappen is. Ook verschijnen er tekstballonnen in het lijstje met namen in mijn scherm. Hoe ik een andere rijder moet groeten met een ‘Ride on’ heb ik inmiddels ontdekt. Hoe ik een gesprek moet voeren zal ik weldra uitvinden.

Als ik mijn ongeluk niet had gehad, was ik er waarschijnlijk nooit beland, maar ik vermaak me inmiddels uitstekend in deze virtuele fietswereld. Ik verbaas me over hoe motiverend en zelfs een tikje verslavend het spel in elkaar zit. Ik kijk oprecht uit naar een volgende training op Zwift. “Ik had dit veel eerder willen ontdekken,” denk ik, als de regen tijdens een herfststorm tegen de ruiten klettert. Maar wanneer tijdens een Zwift-training de zon schijnt, kijk ik weemoedig naar buiten en verlang ik naar de frisse rijwind, de zon op mijn gezicht en daarna ook naar de regen over mijn wangen en knerpend zand tussen mijn tanden. Fietsen moet buiten.

Ergens afgelopen week zag ik deze opduiken: “A mountain bike is like your buddy. A road bike is your lover” (Sean Coffey). Vanuit mijn beleving kon ik me aardig vinden in dit citaat en onwillekeurig begon ik in mijn gedachten deze vergelijking door te trekken naar mijn overige fietsen. Mijn cyclocrosser werd zo “a friend with benefits” aangezien deze fiets voor mij de mooiste dingen van het veld en de weg in zich verenigt. Wat moest ik dan in dit kader met die Tacx Flux Smart en de virtuele wereld van Zwift? Al snel was het me duidelijk: hoe leuk het ook gemaakt is, het blijft toch ”the alternative with batteries.”