Al weken voor ik daadwerkelijk van de arts toestemming kreeg om voorzichtig wat te gaan bewegen, had ik uit nieuwsgierigheid een profiel aangemaakt op Zwift. Dat bleek niet moeilijk: de app voor de iPad is kosteloos te downloaden en de eerste 25 kilometer krijg je van Zwift cadeau. Als je niet op een geschikte trainer plaatsneemt is er de voyeuristische optie “just watch”. Mijn gestroomlijnde avatar stond zo uren met de fiets in de berm te kijken naar de voorbijrazende karakters, die aan het vlaggetje boven hun hoofd te zien uit de gehele wereld afkomstig waren. Mijn virtuele ik kon dat steeds in een ander kek outfitje doen, want omdat ik zowel Garmin, Strava als Trainingpeaks al had weten te koppelen kreeg ik verschillende kledingsetjes cadeau om mijn avatar als een barbiepop naar believen om te kleden.

Enkele dagen voor mijn doktersafspraak moest en zou hij worden aangeschaft, want stel je voor dat ik groen licht zou krijgen om weer wat te gaan trappen! Er zijn veel indoortrainers die geschikt zijn voor gebruik met Zwift. Ik had bedacht dat ik voor mijn doelstellingen van de komende maanden een trainer wilde, die zelf de weerstand zou opvoeren als er zich in Zwift een helling aandiende. Uiteindelijk kwam ik uit op de Tacx Flux Smart. Dit is een van de goedkopere ‘direct drive’ trainers. Bij ‘direct drive’ wordt de weerstand rechtreeks op de achteras uitgeoefend, omdat de fiets zonder achterwiel op de trainer wordt geplaatst. Er is wel een cassette nodig, maar aangezien ik mijn oude Trek permanent op de trainer wilde zetten, konden de kransjes van deze fiets worden overgezet. Ten opzichte van duurdere soortgenoten moest ik met deze trainer genoegen nemen met het feit dat hellingen tot slechts 10% konden worden nagebootst en dat afdalingen niet werden gesimuleerd.

Natuurlijk kon ik het niet laten, toen de trainer eenmaal stond opgesteld: fietsen! Nieuwsgierig of en hoe het allemaal werkte en met mijn linkerbeen stevig ingepakt klom ik op de Trek. Dat viel nog niet mee: mijn linker bovenarm was nog steeds gebroken en daar kon en mocht ik absoluut niet op leunen. Opstappen dus met één hand en daarna kracht zetten met één been. Nieuwsgierigheid is een sterke motivator. Het functioneerde meteen: de iPad communiceerde via bluetooth met de trainer en hierdoor verschenen cadans, snelheid en geleverd vermogen keurig in beeld. Mijn hartslagmeter van Garmin werd niet gezien, want daarvoor had ik een Ant+ adapter nodig. Dat probleem bleek ook te kunnen worden opgelost door een hartslagband met bluetooth te gebruiken van Geonaute. 

Mijn virtuele ik kwam eindelijk los van de berm. Willekeurig trapte ik wat rond in het fantasievol grafisch vormgegeven landschap van Watopia. De weerstand was goed voelbaar. Alleen met rechts trappen was tamelijk zwaar. Wat onhandig moest ik met mijn rechterhand op een kleiner voorblad schakelen, maar dat kreeg ik eenbenig beter rond. In het computerspel nam ik op de gok een afslag en opeens was ik bezig met het beklimmen van een vulkaan. De Flux liet me gelijk voelen wat hij kon. Mijn rechterbeen kreeg het zwaar te verduren. Ik had mezelf beloofd een kwartiertje rond te kijken, maar spelenderwijs bleek ik al snel bijna een half uur bezig. Te leuk!

Inmiddels is mijn Morel Lavallee zover, dat de dokter het goedvindt dat ik ook mijn linkerbeen op de Tacx mee laat oefenen. Om te voorkomen dat ik met mijn beroerde navigatieskills in dergelijke adventuregames weer onbedoeld die vulkaan beklim, kies ik voorlopig aan het begin van een training uit de lijst met opties voor een vlakke route. Rustig opbouwen: beginnen met halve uurtjes 100-110 watt en 80-90 rpm.

Intussen vergaap ik me aan de bijzondere virtuele omgeving in Watopia. Ik fiets in een glazen tunnel onder water en dwars door de vulkaan. Nergens ligt rommel in de berm. In een half uur fiets ik zowel bij daglicht als in de nacht. Ik heb zelfs al gereden in virtuele regen. Mijn fietsverlichting gaat automatisch aan en uit. Andere fietsers passeren mij en ik haal renners in. Al deze avatars zijn gekoppeld aan echte mensen, die ergens in de wereld ook op een trainer zitten te trappen. Ik vind dat bijzonder. Je kunt tegen elkaar rijden of een groepsrit afspreken. Terwijl ik training voor training langzaam op krachten kom, verheug ik me op de te exploreren mogelijkheden van deze virtuele wereld. Om nu te zeggen dat mijn trainingen voor de Dolomietenmarathon zijn begonnen, is nog wat te enthousiast, maar ik zit weer op een fiets!

© ingefietst.nl