Ik ben gespannen. Het is een combinatie van zin en onzekerheid. Tien weken na mijn onfortuinlijke val in de Eifel, waarbij ik mijn bovenarm brak en een Morel Lavallee opliep, kan ik weer voorzichtig gaan denken aan een eerste ritje in de buitenlucht. Ik zoek mijn spullen bij elkaar. Dat valt nog niet mee na al die weken niet op een fiets. Onder normale omstandigheden kan ik zo wat fietskleding pakken, maar nu ligt niks meer voor het grijpen. Intussen is het ook stiekem herfst geworden, zodat ik op zoek moet naar een dikker jackje, lange beenstukken en andere handschoenen. Mijn fietsbril vind ik niet. Die is waarschijnlijk in het ziekenhuis in de Eifel achtergebleven. Een beetje suf dat ik daar nu pas achter kom, maar ik had hem bij het Zwiften nog niet echt gemist. Met een knoop in mijn maag pak ik de mountainbike uit de schuur en controleer de fiets.

Mijn been heeft me op de stationaire trainer laten zien dat een tocht van anderhalf tot twee uur inmiddels weer te doen is en volgens de orthopeed is het bot van mijn bovenarm nu zo ver aan elkaar gegroeid dat belasting mogelijk is. Het gewrichtskapsel is echter nog erg stijf. Met behulp van fysiotherapie wordt er eerst passief en vervolgens ook actief gewerkt om dat kapsel losser te maken. Dat laatste betekent dat ik huiswerk heb: oefenen! Ik mag echter niet door de pijn heen werken, aangezien het kapsel dan geïrriteerd kan raken, wat me terug zal werpen in herstel. Alles met beleid. Dus gewoon maar wat gaan fietsen nu. Niet over hobbelpaadjes om zowel mijn gewrichtskapsel als mijn been niet overmatig te belasten. Een ritje op de mountainbike met een tamelijk rechte zit en comfortabele vering. De mountainbike, de fiets waarmee ik de val heb gemaakt die me tien weken van de straat heeft gehouden. Ik pak het stuur vast en voel dat de knoop in mijn maag wordt aangetrokken.

Ik zap de beelden van mijn valpartij heel bewust weg en probeer me te focussen op wat ik te doen heb. Ik voel dat mijn arm uitstekend kan leunen op het brede stuur van de Epic. Alsof ik voor het eerst zonder zijwieltjes word losgelaten wiebel ik onwennig de straat uit. Ik voel me onzeker en vrij tegelijk. Mijn hart klopt in mijn keel en ik heb het gevoel dat daar ook ergens mijn zwaartepunt zit momenteel. Het duurt ruim een kilometer om zowel mijn zwaartepunt als mijn hartslag naar beneden te krijgen. Maar dan is daar de sensatie die ik wekenlang had moeten missen: ik voel de rijwind, een waterig zonnetje op mijn gezicht, de balans door mijn voorwaartse snelheid, de kracht in mijn lijf. Ik houd me niet in en slaak luidkeels een vreugdekreet op dat stille landweggetje. Ben ik ooit eerder zo intens gelukkig geweest?

© ingefietst.nl