September: “desnoods alleen het Sellarondje”

Amper terug uit het ziekenhuis in de Eifel met een Morel Lavallee en een gebroken bovenarm, krijg ik te horen dat ik mee kan doen aan de ‘Maratona dles Dolomites‘. Vreugde en verdriet liggen even heel dicht bij elkaar. Die Maratona, een uitdagende cyclo in de prachtige Dolomieten, staat al heel lang op mijn bucketlist, maar ik kan in het onderwijs moeilijk vrij nemen rond 1 juli en ook het feit dat er van de meer dan 30.000 belangstellenden elk jaar ‘slechts’ zo’n 9000 mogen deelnemen maakt het voor mij een lastig realiseerbare wens. Eind september 2017 vallen opeens die beide belemmeringen weg: ik mag van school een aantal gespaarde verlofdagen opnemen in de week voor de Maratona en via een vriend kan ik rechtstreeks bij een Italiaanse reisorganisatie boeken, waardoor ik verzekerd ben van een startbewijs en een hotel. Die kans moet ik grijpen. Met mijn lijf nog volledig in de kreukels schijf ik me in.

Januari: “waar begin ik aan”

Het duurt tot de kerstvakantie voor ik weer buiten op een fiets kan trainen. Ik heb zes maanden om me voor te bereiden op de Maratona. Ik moet beginnen vanaf nul. Nee, onder nul, in de min, want het cyclocrossen en mountainbiken, waarmee ik normaalgesproken mijn conditie op peil houd, zijn de afgelopen maanden niet aan mij besteed geweest. Ik begin met rustige duurtrainingen en vanwege de houding en de vering doe ik die in eerste instantie op de mountainbike. Ik kan slechts beperkt op mijn arm leunen en het gebied van de Morel Lavallee op mijn linkerbeen voelt na drie maanden nog steeds als een grote inwendige blauwe plek. Als mijn arm wat meer belastbaar is, pak ik zo nu en dan ook de racefiets of de crosser om rustig kilometers te maken. Mijn lichaam komt weer een beetje in fietsconditie, maar het gaat langzaam. Heel erg langzaam.

April: “de middenafstand zou haalbaar moeten zijn”

Er zijn steeds meer ritten, waarbij ik voel dat ik mijn lijf weer terugkrijg. Erg betrouwbaar is het allemaal nog niet. Het maakt me onzeker als ik zomaar volledig zoekgereden word bij een clubrit of opeens met lege benen sta. Bij een lange training voel ik soms een zeurende pijn in mijn arm. Zo nu en dan constateer ik dat mijn linkerbeen niet actief meetrapt. Anderzijds merk ik dat ik meer op krachten begin te komen op de klimmetjes in Montferland, de Veluwe en in Limburg. Doorzetten nu! De fietsreis naar Toscane met Wielerbus is een positieve ervaring. In de loop van die week bouw ik dusdanig veel vertrouwen op in mijn hervonden fietslijf, dat ik me op de laatste dag aan de koninginnenrit waag. De beklimming van de Passo di Pradaccio blijkt een ware beproeving, die me uiteindelijk alleen maar sterker heeft gemaakt. Een trainingsrit in het Sauerland en ook de volledige afstand van de Fleche de Wallonie gaan me hierna prima af. Ik begin te geloven dat de Maratona haalbaar is, in elk geval de middenafstand.

Juli: “benieuwd of de volledige Maratona-course erin zit”

De “Sella Ronda Bike Day” was begin deze week een fantastische manier om kennis te maken met dit gebied. Een enorme boost voor mijn zelfvertrouwen ook, aangezien “het Sellarondje” hierdoor op de eerste dag in de Dolomieten al was volbracht, terwijl ik in september nog serieuze twijfels had of dat überhaupt tot de mogelijkheden zou behoren. Inmiddels droom ik van de volledige route: 138 km met 4230 hms. Morgen is het zover: de Maratona. Een mengeling van zin, spanning en vastberadenheid hopen zich momenteel op in mijn lijf. Ik heb heel veel zin in die fietstocht door dit geweldige berggebied. Ik ben wat gespannen over het hele gebeuren, de sfeer, de drukte, de hectiek. Ik ben vastberaden om te proberen of het lukt: de volledige ronde. Natuurlijk houd ik rekening met het feit dat het gewoon niet gaat: dat ik door mijn trage tempo uit de tijd loop om nog aan de Giau te mogen beginnen, dat ik een hele slechte dag heb, dat ik materiaalpech krijg, maar in principe ga ik het morgen gewoon doen. Ik ben van ver gekomen. Heel ver. Nu wil ik het afmaken.

©️ ingefietst.nl