De ruitenwissers schieten paniekerig heen en weer als ik voor de tweede keer deze ochtend een stortbui binnenrijd. De rode achterlichten van mijn voorganger zijn eigenlijk het enige dat ik nog kan zien. Ik heb inmiddels ernstige twijfels of dit wel zo’n leuke dag gaat worden. Ik ben onderweg naar Nieuwer ter Aa voor de ploegentijdrit als afsluiter van de competitie van vrouwenwielrennen.nl. Eigenlijk heb ik mijn wegseizoen al afgesloten en ben ik bezig over te schakelen naar de cross. Toen Brenda me twee dagen geleden appte of ik mee wilde doen, zodat RETO met twee complete teams van vier dames zou kunnen deelnemen, heb ik me toch laten overhalen. Toen had ik nog niet naar het weerbericht gekeken.

Bij het verlaten van de snelweg klaart het gelukkig op. De parkeerplaats aan de Bosdijk blijkt gemakkelijk te vinden en ik parkeer naast mijn teamgenootjes Amber en Marlijn. We ontdekken Brenda al snel en gaan meteen maar de fiets op. De andere drie dames hebben een keertje samen geoefend, maar ik heb geen idee hoe ik mijn bijdrage moet inschatten. Terwijl we het parcours verkennen, bespreken en oefenen we gelijk maar even onze strategie. Het parcours is erg eenvoudig: een rechthoek van tien kilometer met vier min of meer haakse bochten. De lange zijden hebben we wind tegen en mee, de korte zijden hebben we de wind van opzij. Het waait overigens niet erg hard.

Brenda geeft handige aanwijzingen en al snel hebben we bepaald dat we in de volgorde Amber-Marlijn-Brenda-Inge zullen starten. Ik kan zo mooi even drie beurten in het teamritme komen voordat mijn eerste kopbeurt van circa dertig seconden gedaan moet worden. Ik voel me onzeker. Bij deze twee ronden inrijden en verkennen rijden we stukjes kop-over-kop om het overnemen een beetje te oefenen, maar Brenda laat me weten dat dit tempo niet het wedstrijdtempo zal zijn. “Maar niet heel veel sneller hoor, ik denk één of twee kilometer per uur erbij.” Normaalgesproken zou ik dat wel moeten kunnen, maar ik heb de laatste tijd weinig blokken getraind. Geen idee hoe dit drie ronden lang zal voelen vandaag. Het gaat pijn doen, vrees ik.

Er staan 24 teams op de startlijst, waaronder een tweede RETO-team met daarin Mayke, Iris, Wilrieke en Katharina. Doordat er in twee blokken wordt gestart kunnen wij hen eerst nog even aanmoedigen, voordat na een korte pauze ons blok van start gaat. In dat blok starten we na de roze formatie van KEK/Groenewoud. Terwijl we individueel worden vastgehouden en er wordt afgeteld naar ons startmoment, spel ik nog even mijn achternaam voor de dame die ter plekke de deelnemerslijst compleet staat te maken.

En dan mogen we weg! Amber trapt bijna haar ketting eraf en doet daardoor een korte kopbeurt. Het gaat gelukkig goed. We draaien hierna meteen heel netjes. Het waait opeens een flink stuk harder dan bij het infietsen en we hebben deze wind vol in het gezicht op het eerste lange rechte stuk. Mijn hartslag schiet naar het omslagpunt, maar ik vind een soort van ritme. Bij mijn kopbeurten tel ik langzaam tot dertig. Afhankelijk van het al dan niet naderen van een bocht of verkeer geef ik vervolgens met mijn elleboog het einde van mijn kopbeurt aan. Het is wel af en toe wat stressvol als er verkeer op het parcours is. Op zich waren we daarvoor gewaarschuwd. Het parcours bestaat uit verkeersluwe wegen, maar is niet afgesloten. Er staan verkeersregelaars bij de bochten en de kruisingen, maar zo nu en dan hebben we wel tegenliggers of achteropkomend verkeer, meestal grote landbouwvoertuigen. Door de harde wind horen we achteropkomend verkeer pas op het laatste moment en dan moeten we onze mini-waaier soms vliegensvlug inklappen. Maar ook dit gaat allemaal goed gelukkig, vooral ook omdat we echt prima communiceren.

Bij het eerste stuk wind-mee zie ik tijdens mijn kopbeurt op de teller dat “één of twee kilometer erbij” met deze harde wind niet echt opgaat. Gewoon gáán! De stukken tegenwind blijken vooral Marlijn en Amber de tempobeulen van ons team. We leveren echt heel gedegen teamwork: tempo houden, variëren met langere en kortere kopbeurten indien nodig of mogelijk, iedereen erbij houden en duidelijk communiceren. De RETO-trein rolt lekker! Ergens in de tweede ronde zien we dat we de voor ons rijdende roze formatie langzaam maar zeker naderen. Zal het ons lukken om hen in te halen? Het is in elk geval een mooi mikpunt! Ik voel dat ik op een overzichtelijke manier moe aan het worden ben. Dit gaat heel prima. Ik tel wel inmiddels de stukken tegenwind af: “nog één ronde, dus nog maar één keer wind tegen…” We worden enthousiast aangemoedigd. Er is niet veel publiek, maar een schijnbaar toevallige groep fietsmannen die ergens halverwege het meewind-stuk is blijven stilstaan, moedigt ons elke ronde even aan. En warempel in de derde ronde lukt het: we steken de KEK/Groenewoud-dames voorbij. Dit geeft een enorme kick voor het allerlaatste stukje, als we ook de formatie daarvoor nog in het vizier krijgen.

Vlak voor de laatste bocht krijg ik de kopbeurt. “Stik, dit stukje is natuurlijk ook nog tegenwind…” verzucht ik, terwijl ik probeer in te schatten hoe we dit het beste kunnen gaan afsluiten. De tijd van de derde renster telt, dus ik besluit er maar een soort lead-out van te gaan maken. Ik ga mijn kopbeurt nu niet meer afgeven, maar knal er zoveel mogelijk gas bij. Terwijl ik tegen de wind in blijf beulen, voel ik hoe mijn benen langzaam helemaal leeglopen. Waar ik op hoop, lukt: vanuit mijn wiel sprinten mijn drie teamgenootjes af. Terwijl ik als vierde de lijn passeer betrap ik mezelf erop dat ik even juich: wat ging dit mooi!

Bij de picknicktafel op het grasveld is er iets te drinken en taart. Tegen de tijd dat de prijsuitreiking start, is het volop zonnig. Dat zag er vanmorgen toch heel anders uit! Het andere RETO-team blijkt een keurige 15e plek te hebben behaald en als het opnoemen van de top-tien begint voel ik me toch best trots op ons gelegenheidsteam. Als blijkt dat we bij de best drie zitten doe ik nog snel even mijn joggingbroek en mijn vestje uit. Mooi om het wegseizoen zo samen af te sluiten met een podiumprestatie en tot onze eigen verrassing mogen we zelfs op het hoogste treetje van het denkbeeldige podium gaan staan. Het liep ook wel heel lekker in ons B-A-M-I-team, zoals Brenda ons ergens bij het inrijden had gedoopt. Een ploegentijdrit is een tamelijk uniek onderdeel in het wegwielrennen. Ook al kan ploegenspel in koersen een rol spelen, de ploegentijdrit is een van de weinige wedstrijdvormen, waarin de wielersport even écht tot een teamsport transformeert. Van mij mogen er meer van op de kalender.

© ingefietst.nl