Clubgenootje Sandra gooit hem ergens in de app-groep en ik ben direct nieuwsgierig. Dat ik op dat moment lichamelijk nog niet helemaal fit ben na eerst de griep en vervolgens corona, weerhoudt me er niet van om me aan te melden voor deze lange gravelrit over de Veluwe. Dat het half februari is en dat het weer dan kan variëren van lenteachtig tot Elfstedentochtomstandigheden, duw ik diep weg in mijn onderbewustzijn als ik een ticket bestel. Ik verlang naar een uitdaging. Blijkbaar.

Ik ga na het inschrijven op zoek naar wat meer info en kom onder andere langs deze omschrijving op Wielerflits:

Werewolf and Run Wild – 18 februari 2023
In 2023 vindt het evenement Werewolf and Run Wild voor de derde keer plaats, op 18 februari. Deze graveluitdaging wordt georganiseerd door INFMS CC, in samenwerking met Specialized. De rit is ooit bedacht als winterse uitdaging en om de motivatie om ’s winters te blijven trainen op peil te houden.

Het concept is heel simpel: er is een off-road route van 185 kilometer over de Veluwe die je af moet leggen tussen zonsopkomst en zonsondergang, gezien het verboden is op de Veluwe te fietsen als het donker is. De route kan solo, in tweetallen of groepjes gereden worden. Het evenement is self-supported dus onderweg moet je zelf zorgen voor voeding en eventuele reparaties van materiaalpech!

Wat dit evenement volgens de organisatie extra leuk maakt, is de kleinschaligheid. Aan de start tref je geen honderden coureurs, maar eerder enkele tientallen fanatiekelingen. Tickets zijn te bestellen via Eventbrite.

De weken voor voor het evenement lijkt het erop dat het heel aardig lenteweer gaat worden. Ik ben zelf inmiddels wat fitter en het groepje enthousiastelingen is aangegroeid tot in totaal tien clubgenootjes, die het avontuur willen aangaan. Het cross-seizoen is over en aangezien ik nog meer ‘graveldingen’ van plan ben in het voorjaar, bouw ik mijn CruX om voor deze ritten. Er gaan 303S ZIPP-wielen in met 38 mm ‘Gravel Grinder’ tubeless banden van Challenge. Om meer bereik te hebben, monteer ik een 10-44 cassette. Daar hoort ook een SRAM RED XPLR eTap AXS achterderailleur bij om het grotere bereik te kunnen bedienen, maar dan is mijn CruX ook helemaal klaar voor haar rol als gravelracer. De woensdag voor het evenement rijd ik als een enthousiast blij ei een supervlot rondje over de onverharde Achterhoekse wegen. Kom maar op met dat gravel!

Weeronline laat zien dat het lenteweer dat we voor zaterdag besteld hebben, niet geleverd gaat worden. In plaats daarvan wordt ons een zeer natte dag beloofd met een stevige wind. Afgezien van een geval buikgriep reizen we toch met negen af naar Jorisbrood in Ede, alwaar we worden ontvangen met koffie en wat lekkers. Met gemengde gevoelens starten we aan ons avontuur: 185 km gravelen over de Veluwe in pestweer.

Ik vecht eerst met mijn fietsbril, die in het beperkte daglicht met de vele druppels niet echt nuttig werk doet en daarna ruzie ik met mijn Garmin, die besloten heeft dat de schermvergrendeling vandaag niet optimaal functioneert, waardoor regen op het touchscreen voor ongewenste spontaniteit zorgt. Zo start ergens een andere route op en krijg ik nieuwe gegevensvelden. Het houdt wel mijn hoofd bezig, waardoor ik tot aan onze eerste stop in Loenen geen tijd heb om na te denken over wat we vandaag eigenlijk aan het doen zijn. Ik erger me aan genoemde zaken, terwijl ik intussen ontzettend geniet van het aangename gezelschap en de werkelijk prachtige route. We zitten voortdurend in de natuur. Er is veel afwisseling in ondergrond en uitzicht en we hobbelen zelfs een deel over singletracks van een of andere mountainbikeroute.

Ergens houdt het op met zachtjes miezeren en begint het serieus te regenen. Ik heb mijn regenjas nog steeds in de stuurtas zitten en probeer uit of de gabba zo vriendelijk wil zijn om me droog te houden. Het is fris, maar niet echt koud en zo beschut met de nodige hoogtemeters wil ik eigenlijk niet meer kleding aan hebben. Zolang ik blijf fietsen is dit warm genoeg. Mijn voeten zijn inmiddels wel nat, maar het laagje water zorgt net als bij een duikuitrusting voor voldoende warmte. Dat wordt anders als we stoppen in Loenen voor koffie met wat lekkers. Hoe heerlijk het ook is om even te zitten op een warme en droge plek, het daarna al fietsend weer opwarmen van alle waterlaagjes kost veel energie en is in het geval van mijn Raynaud-vingers ronduit pijnlijk. Deze narigheid herhaalt zich nog eens na de tweede keer stoppen in Asselt.

Toch doen zowel mijn lijf als mijn hoofd het prima. Ik merk dat het tempo dat we aanhouden goed vol te houden is voor mijn nog steeds niet volledig betrouwbare gestel en ik heb een uitstekende mindset. Ondanks de regen en een stevige wind, die we steeds meer tegen krijgen zit ik werkelijk te genieten van de prachtige omgeving. Als na Loenen drie fietsmaten besluiten dat het leuk geweest is en zij terugrijden naar Ede, is er een enkele hersencel die zich even meldt of het misschien een idee is om met hen mee te gaan, maar die wordt ontzettend overstemd: we zijn nu toch al nat en vies, je handen zijn eindelijk weer warm, het is een schitterende route, er mankeert je niks aan de beentjes en wat zeur je nou, je wilde toch een mooie uitdaging? We worden beloond als het in het gedeelte van het Kroondomein droog wordt en zelfs de zon een poging doet om door te breken. Heel even kunnen we genieten van een paar stralen zonneschijn, maar we eindigen de dag zoals we begonnen zijn: met miezer.

Een volgend fietsmaatje moet afhaken door lichamelijke klachten en zo blijven we met vijf strijders over en nog een ‘gast-aan-tafel’ waar ik geen hoogte van krijg. De man is ergens voor Loenen bij onze groep aangesloten en volgt ons als een zwijgende schaduw wanneer we fietsen, maar ook als we even stoppen. Hij heeft blijkbaar besloten dat het in onze wielen aangenamer toeven is dan solo met de neus in de wind. Er volgen een paar taaie stukken met tegenwind, onder meer langs de schietbaan, waar ik blij ben met windbrekers als Marwin, Gerwin en Rob. Ik doe zelf nog een poging te fungeren als windvanger over een open stuk met heide op een van de weinige verharde fietspaden in deze route en voel dat het intussen toch wel begint op te tellen in de beentjes.

Nog een stuk mul zand, modder, een heideveld, weer bos en dan staan we voor een hek. De navigatie laat zien dat je er gemakkelijk omheen kunt, maar later blijkt dat het toch echt onderdeel van de route was geweest om over dat hek te klauteren. De doorgewinterde gravelaars staan fietsheffend op de foto’s, maar wij vallen als boswielrenners dan toch door de mand.

Eenmaal terug bij de bakker wacht ons een warm onthaal. Het is er gezellig met zowel binnen als buiten zitplaatsen om de heerlijke lasagne op te eten. Er is kampvuur, bier en muziek en een plek om je fiets af te spuiten. Het herfstachtige weer maakte het taai, maar wat was dit een ontzettend mooie tocht geweest! Ik heb me uitstekend vermaakt en ik heb Sandra direct gezegd: “Als je nog eens wat weet…!” En dat meen ik.

©️ ingefietst.nl

Foto’s zijn gedeeltelijk ontleend aan het door het evenement verstrekte beeldmateriaal. Deze zijn gemaakt door Steven Barrow. De foto bij de bakker is van Gerwin te Slaa.