Het is kerstvakantie, dus ik heb veel tijd om te fietsen. Ik ben lichtelijk verbaasd over hoeveel zin ik heb om op die mountainbike te stappen. Ik had verwacht dat ik na Drenthe200 wel even klaar zou zijn met die fiets, maar niets is minder waar: ik wil mountainbiken! Er is één probleem: ik ben even uit mijn doelstellingen. Ik ben nergens naar toe aan het werken. Dat levert een paar heerlijke ritten op, waarin ik maar wat ronddwaal door de omgeving, enkele nieuwe paadjes ontdek of een rit combineer met sociale activiteiten. Geen schema, geen plan, geen training. Gewoon fietsen.

In een poging een van deze ritten toch wat spanning te geven, besluit ik om het rijden van live segmenten met Strava maar eens nieuw leven in te blazen. Ik voorzie drie redelijk willekeurige segmenten met niet al te te scherpe QOM van een ster en synchroniseer mijn Garmin Edge 810. Er wordt gelijk een update geplaatst, want zo vaak wordt mijn Garmin niet verbonden met de PC. Die update zorgt ervoor dat ik buiten in de vrieskou eerst mijn trainingsvelden opnieuw sta in te stellen, maar daarna ga ik op weg met drie doelen, nou ja, doeltjes.

Het eerste segment ligt net over de grens in Duitsland. Nadat de aankondiging dat de start over enkele meters zal zijn in beeld is verschenen, geef ik gas, zodat ik bij ‘GO!’ al op tempo zal zijn. Dat valt wat tegen, omdat ik in het scherm verdiept ben. Waarom zie ik het segment niet op de kaart? Ik weet dat ik ergens naar links moet, maar mijn Garmin geeft me daarvoor geen aanwijzing. Ik stuur op goed geluk linksaf. Ja, ik zit nog op het segment. Daarna moet ik ergens rechts het bos in. Weer geen aanwijzing. Afslag gemist. In de remmen. Zonder snelheid ga ik door de bocht. Ja, ik zit nog steeds op het segment. Ik lig inmiddels nogal achter, maar vanaf nu is het alleen nog rechtdoor vals plat omhoog. Ik zet aan en knal zo hard ik kan door de modder naar boven. Ja! QOM! Er is behoorlijk wat ruimte voor verbetering, maar dat is van later zorg.

Het tweede segment ligt ook in Duitsland in een gebied dat ik nog niet ken. Dat maakt het lastig om het segment te vinden, nu het om de een of andere reden niet op de kaart verschijnt. Opeens zie ik ‘GO’ en begin te trappen. Segment verlaten. O ja, ik had rechtsaf gemoeten om een soort vierkantje te rijden, zo weet ik me nog te herinneren van toen ik het segment achter de PC van een ster zat te voorzien. Terug naar het beginpunt. Ik knik vriendelijk naar een dame, die daar met haar hond wandelt en me voor de tweede keer voorbij ziet stuiven. Ze knikt terug met opgetrokken wenkbrauw. Ik sla rechtsaf. Het blijkt een leuk klimmetje. Nu naar links om er een vierkantje van te maken. Segment verlaten. Te vroeg. Ik moet blijkbaar langer rechtdoor. Via een leuk slootjesbos rijd ik terug naar het beginpunt. Nog één keer dan. Eerst naar rechts, bultje over, verder rechtdoor, linksaf. Ja, ik zit nog steeds op het segment. Weer linksaf. Nog 400 meter. Segment verlaten. Stik. Ik kom wel terug als ik de instellingen weer op orde heb, want als het segment niet op de kaart verschijnt, is een onbekend traject, anders dan een straat rechtdoor, niet te doen. Door dit gespeel heb ik wel een erg leuk nieuw gebiedje ontdekt.

Het laatste segment is een klein paadje, dat slechts rechtuit gaat, dus daar heb ik die kaartinstellingen niet bij nodig. Toch mis ik de afslag, waardoor ik om moet keren en een stukje terug moet fietsen. Ik neem gelijk maar een aanloop. Ook hier wandelen mensen met honden. Ik laat hen passeren, voordat ik mijn start oefen. Ik stuif het smalle paadje in. Ik moet bekennen dat ik het best eng vind: het spoor is smal en houdt het midden tussen hard bevroren en modderig. Hierdoor is het afwisselend spekglad of word ik in een bandbreed spoortje gedrukt. Links en rechts is op keelhoogte prikkeldraad gespannen, waar ik op slechts enkele decimeters afstand langssuis. Ik vergeet op mijn Garmin te kijken en bij het voltooien van het segment zie ik dat ik 23 seconden heb geklokt. Dat is een evenaring van de QOM. Ik overweeg mijn opties en besluit dat ik nog maar een start ga oefenen. Ik rijd terug over hetzelfde pad en stel me weer op, waar ik even daarvoor ook had staan wachten. GO! Ik focus me op het einde van het smalle prikkeldraadstraatje en probeer het geglibber en geglij dat ik wel degelijk voel zoveel mogelijk te negeren. Vijf seconden eraf. Daar doe ik het voor.

Ik moest er inwendig wel om lachen, hoe serieus ik vandaag geprobeerd had om die digitale ereplaatsen te halen. Het wordt tijd om weer eens een paar serieuze doelen te gaan stellen voor dit nieuwe fietsjaar. Tot het zover is kan ik echter enorm genieten van dit soort ritten, gewoon lekker trappen, een frisse neus halen, de zon op mijn gezicht en prachtige natuur. Het geeft me een enorm gevoel van vrijheid en doet me steevast denken aan het versje dat ik ooit schreef toen ik het fietsen pas had ontdekt:

“Wat lijkt me dat
Een zaligheid
Straks te fietsen
Zonder tijd
Door de bossen
Langs de wei
Wind om mijn oren
Helemaal vrij
Zomaar fietsen
Met als enige doel
Dat heerlijke, lichte,
Vrije gevoel”

(fietsdagboek, december 1989)

© ingefietst.nl