De titel had kunnen zijn “Tubeless in zes eenvoudige stappen” als ik niet een stap 3a nodig had gehad, waarbij ik zelfs de fietsenmaker moest inschakelen, maar hierover later meer. Tubeless maken is echt erg gemakkelijk en heeft veel voordelen. Bij de mountainbike zou ik niet meer anders willen. Het rijdt fijn en kleine gaatjes van doorntjes, braamstruiken of steentjes worden door de vloeibare latex snel en afdoende gedicht. Ik neem wel nog altijd een reserve binnenband mee op mijn mountainbikeritten, maar in al die jaren heb ik die pas één keer hoeven gebruiken, toen een tak het speciale tubeless ventiel uit mijn velg had gerukt. Inmiddels ben ik er zelf ook redelijk handig in geworden, wanneer ik mijn mountainbike van andere banden wil voorzien: emmertje eronder, binnenventiel eruit, band losmaken en leeggieten, ander bandje erop, lucht erin met de compressor, verse latex in de band en klaar. Zelfs ik kan dat.

Toen ik liet weten dat ik ook mijn racefiets van tubeless banden wilde voorzien kreeg ik wel wat gefronste wenkbrauwen. Waarom zou je dat willen? Nog afgezien van het comfort, de mogelijkheid om met lagere bandenspanning te rijden en het verkleinen van de kans op een lekke band, is mijn voornaamste motivatie mijn grondige hekel aan snakebites. Mijn endurance racer, de Cannondale Synapse, is wegens de ruimte in het frame uitermate geschikt om in de winter te gebruiken als gravelbike. Hier in de Achterhoek zijn prachtige zandpaadjes om heerlijk over te gravelen. In de bossen zijn er op deze paadjes nogal eens boomwortels te vinden, die voor deze uitermate irritante vorm van lekrijden kunnen zorgen, maar veel talrijker en verraderlijker zijn de onder het zand verstopte puinresten, die van oudsher zijn gebruikt om dergelijke paadjes begaanbaar te houden. Bij de zoveelste snakebite door een verborgen baksteen was ik het zat: mijn 9th-wave wielen zijn tubeless ready, ik ga het gewoon doen!

Nodig: bandenlichters, velgen en banden die tubeless ready zijn, velglint dat geschikt is om de spaakgaten luchtdicht af te plakken, speciale ventielen, liefst met verwijderbare kern, vloeibare latex en een compressor.

Stap 1
Verwijder het oude velglint en maak de velg schoon. Een toetenboener doet het prima, maar elk eenvoudig sopje is goed. De boel is gemakkelijker luchtdicht te krijgen als de velg schoon en vetvrij is.

Stap 2
Plak de spaakgaten af met de speciale tape. De meningen lopen uiteen over of je dat één of twee lagen dik moet doen, maar ik heb gemerkt dat één laag netjes geplakt prima volstaat. Ik begin even voor het ventielgat en eindig na een complete ronde weer even na het ventielgat, zodat er bij het ventielgat wel een dubbele laag tape is.

Stap 3
Maak voorzichtig een klein gaatje in de tape bij het ventielgat. Verwijder de kern en het ringetje van het ventiel en duw het ventiel door het gat. Hier had ik een stap 3a nodig bij mijn 9th-wave wielen, maar met het juiste materiaal hoeft het niet lastig te zijn.

Stap 4
Leg de band op de velg en breng de kern terug in het ventiel. Pomp de band met behulp van de compressor op tot een behoorlijke druk. Er zullen enkele knallen te horen zijn, als de band in het velgbed plopt.

Stap 5
Verwijder de kern van het ventiel weer en giet door dat gat de vloeibare latex in de band. Hierna kun je de kern weer terugplaatsen en de band opnieuw oppompen. Als je ventiel geen verwijderbare kern heeft, kun je voor stap 4 de latex direct in de band gieten, de band vervolgens om de velg leggen en daarna met de compressor oppompen. Dit geeft wel wat meer risico op geklieder.

Stap 6
In principe zijn de banden nu tubeless en klaar voor een rit. Meestal echter leg ik de wielen na flink schudden en ronddraaien om de latex zo goed mogelijk te verspreiden nog enkele uren op de zijkant, waarbij ik ze halverwege als een rijpende kaas omkeer. Het kan zijn dat de eerste week voor een rit wat bijpompen noodzakelijk is, omdat de latex nog wat kleine gaatjes moet dichten, maar vaak is het meteen prima dicht.

Inmiddels is mijn eerste rit met de tubeless gemaakte Cannondale een feit. Heerlijk zorgeloos knallen over de zandpaden met boomwortels, keien, gebroken dakpannen en bakstenen. De kans op lek is uiterst klein en een snakebite is wegens het ontbreken van een binnenband geheel onmogelijk. De komende maand blijven de tubeless gravelbandjes er nog onder. Intussen overweeg ik of het straks ook wat is om op de weg te proberen. Mocht dat om wat voor reden dan ook niet bevallen, is er zo weer een binnenband opgelegd.

O ja, stap 3a
Bij mijn 9th-wave wielen werden speciale lange ventielen geleverd om de boel tubeless te kunnen maken. Bij montage van deze ventielen echter sloeg de twijfel toe: het leek wel of deze ventielen vanwege de diepe geul in het velgbed niet goed door de ventielgaten pasten. Ik kon ze niet ver genoeg doorduwen voor een luchtdichte afsluiting. Bij mijn mountainbikewielen zag dat er heel anders uit. Dit kon niet goed zijn. Zat daar te veel tape tussen? Wegkrabben van tape hielp iets, maar lang niet afdoende. En dan dat rubberen ringetje. Moest dat aan de spaakkant of aan de bandkant? Beide opties waren geen succes. Ik zette mijn trots opzij en pakte de telefoon. Even later was ik met wiel en al onderweg naar de fietsenmaker. Gelukkig bleek ook de monteur te concluderen dat deze ventielen niet de juiste waren. Bij dit soort velgen waren ventielen met een wat conische onderzijde zoals op de plaatjes noodzakelijk. Eenmaal met de juiste ventielen kon ik het klusje probleemloos zelf klaren. Tubeless in zes eenvoudige stappen. Als je het juiste materiaal maar hebt!

© ingefietst.nl

Dank aan de monteurs van Wielerhuis De Pedaleur in Doetinchem voor hun vriendelijke assistentie!