“Wat lijkt me dat
Een zaligheid
Straks te fietsen
Zonder tijd
Door de bossen
Langs de wei
Wind om mijn oren
Helemaal vrij
Zomaar fietsen
Met als enige doel
Dat heerlijke, lichte,
Vrije gevoel”

 (fietsdagboek, december 1989)

Als je tegenwoordig de deur uit gaat om te sporten moet je je smartphone of een andere device meenemen, waar een gps-functie op zit om je run of rit op te nemen, zodat je het daarna via een sociaal medium kunt delen met de wereld. Dit kun je doen met populaire applicaties met een website zoals Garmin, Strava, Runkeeper of Endomondo. In veel gevallen kunnen behalve je route en je snelheid ook je hartslag, cadans, aantal stappen en andere lichaamsfuncties worden bijgehouden en openbaar gemaakt. Is het niet getrackt, dan is het niet gebeurd.

Toen ik in 1989 voor het eerst op een racefiets ging zitten voelde ik dat het hard ging. Heerlijk dat gezoef van die fiets en de rijwind. Snel gaan op zich is een fijn gevoel, maar al na de eerste paar ritten wilde ik ook weten hoe snel ik dan precies ging. Een fietscomputer had ik nog niet, maar daar had ik een creatieve oplossing voor: ik had een horloge met plakband aan mijn stuur bevestigd, waarmee ik onderweg al rekenend regelmatig mijn gemiddelde snelheid kon vaststellen. De ANWB is namelijk zo vriendelijk geweest om het hele land vol te plaatsen met borden en paddestoelen, waar niet alleen plaats en richting, maar ook afstand op wordt aangegeven. Als ik dan zo’n afstand had afgelegd, deelde ik dat door de tijd, die ik er volgens mijn horloge over gedaan had en zo had ik een aardig idee van mijn vaart. Al snel wist ik dat 30 kilometer per uur neerkwam op 2 minuten over een kilometer en op bepaalde vaste rondjes probeerde ik mijn tijd te verbeteren.

Ik was hartstikke trots op mijn eerste fietscomputer, die mijn actuele snelheid, mijn maximumsnelheid, gemiddelde snelheid, ritafstand en totale afstand kon weergeven. Deze fietscomputer moest met een magneetje in het voorwiel deze gegevens verzamelen en daarvoor was het nodig om de exacte wielomtrek in te geven. Ik weet nog hoe ik dat heb bepaald door een krijtstreep op mijn voorband te zetten en het wiel een volledige wenteling op de garagevloer te laten maken, waarbij ik op de vloer de afstand heb gemeten tussen de twee krijtafdrukken. Vanaf toen kon ik de gegevens van mijn ritten echt gaan bijhouden. Prachtig vond ik dat. Meten is weten.

Toen ik een jaar of wat geleden een Garmin Edge 705 kreeg voor mijn verjaardag, was dat magneetje niet meer nodig. Dit apparaatje verzamelde gegevens door mijn positie te bepalen aan de hand van GPS. Mijn hele route kon worden bekeken, niet alleen afstand en snelheid, maar ook waar ik geweest was. Op een kaart! Nog mooier was dat ik een route vooraf kon ingeven en dat de Garmin me dan kon laten zien waar ik moest afslaan. Nooit meer verdwalen. Stiekem denk ik dat dit de motivatie geweest is van het thuisfront om mij dat apparaat cadeau te doen. Dan was ik tenminste op tijd thuis.

Op basis van luchtdruk en een ingegeven basishoogte werden zelfs hoogtemeters bijgehouden en hierdoor kon ik ook het hellingspercentage van de klim in beeld krijgen, waarmee ik bezig was en achteraf prachtige hoogteprofielen bekijken. Dit was ook het eerste apparaat voor mij dat met een hartslagmeter kon communiceren en ook mijn cadans werd bijgehouden. Met mijn natuurwetenschappelijke achtergrond vond ik dit alles geweldig. Ik ben wel van de metingen en grafiekjes. In eerste instantie hield ik al die gegevens alleen voor mezelf, maar al gauw kwam ik fietsmaatjes tegen op Garmin Connect en Strava, zodat het ook leuk werd om elkaars activiteiten te bekijken, te ‘liken’ en te voorzien van commentaar.

Toch heb ik onlangs wegens kuren van die Garmin een aantal ritten zonder device  gemaakt. Het is best lastig, als je in een groep op kop fietst en de wens is om ongeveer 32 kilometer per uur als kruissnelheid aan te houden en je geen idee hebt hoe hard je fietst. Jammer ook, dat deze ritten niet aan het archief kunnen worden toegevoegd. Maar wat was die vrijheid heerlijk! Gewoon zomaar wat rondtrappen op gevoel, niet weten hoe hard het precies ging of hoe ver het nog was, gewoon dat gezoef van die fiets en de rijwind.