De vrouw heeft het fietsen ontdekt. Er zijn momenteel zoveel fietsende vrouwen, zowel op de racefiets als op de mountainbike, dat het economisch interessant is om voor die vrouwen te ontwerpen. Ik ben al heel lang een fietsende vrouw en toen ik begon was er helemaal niks speciaal voor dames, alleen een wedstrijdcategorie. Ik reed rond op een voor mannen ontworpen fiets met herenkleding in de kleinere maten. Er waren geen fietsen in speciale damesgeometrie met vrouwenkleurtjes, geen dameskleding in het roze, geen fietsbroeken met een dameszeem, geen dameszadels en geen damesfietshelm met ‘hairport’. Ook waren er nog geen fietsclubs voor vrouwen, geen toertochten ‘ladies only’ en geen Pedala. In principe juich ik de ontwikkeling toe. Ik ben blij met de keuzemogelijkheden en vooral het dameszeem en het dameszadel hadden wat mij betreft 25 jaar eerder uitgevonden mogen worden.

Ik ben wat fietsen betreft opgegroeid met mannen, eerst als meisje tussen de jongens van mijn middelbare school, die er geen enkele behoefte aan hadden om galant te doen. Daar leerde ik heel snel dat ik als ik met hen mee wilde fietsen gewoon moest aanhaken en doortrappen en niet moest mutsen. Helemaal prima vond ik dat. Later zat ik tussen de heren van de eerste toerclub, waarvan ik lid werd. Vooral in die toerclub waren er mannen, die moesten wennen aan een vrouw in het peloton. Sommigen meenden dat ik af en toe geduwd moest worden of uit de wind gehouden, vroegen zich af of schuine moppen in de groep nu nog wel konden of dachten dat ik hulp nodig had bij het verwisselen van mijn lekke band. De meesten hadden vrij snel door, dat ik, net als de meeste mannen overigens, inderdaad blij was met hulp bij materiaalpech en dat ik gewoon moest lachen om schuine moppen. Het ongepast duwen en uit de wind houden verdwenen vanzelf toen duidelijk werd dat ik best wel kon fietsen. En daar kwam ik in principe voor: om te fietsen. Ik ben inderdaad niet ‘one of the guys’ maar wel ‘part of the group’ en dat is meestal geen enkel probleem.

Ik heb nooit zo nodig gevonden om een fietsgroep te hebben met alleen dames. Tegenwoordig voorzien groepen als ‘Kek!’ voor veel vrouwen, die de fiets ontdekken in een behoefte, maar ik vind het prima om bij TC de Liemers met mannen en vrouwen samen te fietsen. Ik heb wel in groepen met louter vrouwen gefietst. In 1993 werd in Nijmegen de vrouwenfietsclub ‘Langszij’ opgericht waar ik vanaf de oprichting een paar jaar bij ben geweest en ik sprak wel eens met  een paar gelijkgestemde dames af om samen te trainen. Dat laatste beviel prima en doe ik af en toe nog steeds, maar ‘ladies only’ in groot verband is toch niet echt mijn ding. Iets met een overdosis vrouwen-onder-elkaar en allergisch zijn voor roze. En ik mis de mannen.

© ingefietst.nl

(Dit tekst van dit artikel is op 7 juni 2015 met toestemming van de aureur ook verschenen op fietsvrouwen.nl van de NTFU)