Het was absoluut logisch toen ik begon met fietsen dat ik startte op de weg, aangezien de mountainbike eind jaren tachtig nog niet zijn intrede had gedaan en de BMX toentertijd toch vooral voor kinderen leek gemaakt. Ik kocht me een oude sportfiets en toen duidelijk was dat ik in hevige mate besmet was met het fietsvirus schafte ik me al snel een serieuze racefiets aan. De oude sportfiets maakte ik geschikt als veldfiets, simpelweg door andere banden te plaatsen. Met het materiaal van tegenwoordig is dat ondenkbaar. Toch kwam uiteindelijk ook de mountainbike binnen mijn bereik en begeef ik me inmiddels een jaar of vijftien in beide werelden.

Afhankelijk van de tijd van het jaar, gestelde fietsdoelen en gewenste training komen bij mij afwisselend zowel de mtb als de wegfiets uit de schuur. Lange tochten, uitdagingen als de Jean Nelissen Classic en het beklimmen van een col zijn zaken, waarvoor ik enthousiast de racefiets bestijg. Voor avontuur en een intensieve natuurbeleving, die vaak voelt als ouderwets buitenspelen, pak ik graag de mtb. De duurtraining op de racefiets zorgt voor uithoudingsvermogen en een behoorlijke basissnelheid bij het mountainbiken, terwijl de noodzakelijke behendigheid van het mountainbiken ook op de weg van pas komt, bijvoorbeeld bij een slecht wegdek of fietsonvriendelijke hindernissen. Het is wel van belang de juiste fiets op het juiste terrein in te zetten, heb ik gemerkt. Ik voel me niet erg op mijn plaats met mijn racefiets op een plotseling stukje onverhard en ik besef dan opeens de beperking van het feit dat voor die fiets gebaande paden noodzakelijk zijn. Anderzijds was de spontane beklimming van de Stelvio vanuit Prato op de mountainbike weliswaar een prachtige ervaring door het majestueuze van die geweldige bergpas, maar ik zou dat een volgende keer toch vele malen liever op mijn racefiets doen.

In het begin waren de mountainbikers in mijn omgeving vooral wegfietsers of cyclocrossers, die de zojuist uitgevonden mtb hadden ontdekt. Cultuurverschillen tussen weg en bos waren er nauwelijks, daar het in feite dezelfde fietsers betrof. Daar is in de loop der jaren verandering in gekomen. Er kwamen al snel verschillende helmen voor op de mtb of de racefiets en verschillende pedalen en schoenen. Inmiddels fiets ik regelmatig met een camelbak op mijn mtb, terwijl dat op de weg ‘not done’ is en ook niet nodig, omdat de bidons daar over het algemeen prima in de houders blijven zitten. In het bos signaleer ik ‘baggy’ fietskleding, die de fanatieke wielrenner wegens slechte aerodynamische eigenschappen zal afkeuren. De ‘wielercode’ haalt hier en daar uit naar de nieuwe mountainbikecultuur, terwijl anderzijds de schijfremmen van het mountainbiken via de cylocross momenteel succesvol hun intrede lijken te doen in het wegpeloton.

Trainingen op de mountainbike vergen vooral kracht en behendigheid en zijn voor mij meer een ‘total-body-workout’. Ik voel regelmatig mijn buik- en armspieren na een intensieve mountainbikesessie, terwijl ik na een rit op de weg mijn armen hooguit voel na een tocht met een krachtige zijwind. Mijn ritten op de mtb zijn vaak hoog in de hartslag en vanzelf meer interval. Ik vind het moeilijk om een rustige lange duur uit te voeren op een mountainbike. Met een zware ondergrond gaat de hartslag toch al snel te hoog en met die mtb op het asfalt voel ik me log alsof ik een of ander landbouwvoertuig bestuur, nog afgezien van het feit dat ik dan word ingehaald door toeristen op een omafiets met trapondersteuning. In dat geval pak ik liever de racefiets. Heerlijk om uren rustig rond te trappen, maar ook fijn om even lekker echt te racen. Op de wegfiets kan ik zowel intervallen, krachttraining, als duurtraining doen maar dat alles is echt minder prettig bij slechte weersomstandigheden, wat me op de mtb in het bos dan weer minder deert.

Ik zou niet kunnen kiezen voor een van de twee werelden. Zolang ik geen ‘baggy’ broek aandoe of een camelbak meeneem op de racefiets hebben fietscollega’s van de weg meestal niet zoveel commentaar op mijn mountainbikeleven. De meeste mountainbikers waarmee ik samen rijd, zien het nut wel in van mijn trainingen op de weg. Voor een enkele hardcore mountainbiker echter, blijft iemand met een racefiets toch een wegnicht.