Net zoals er geen bergen zijn in Haaksbergen is er ook niet veel hoogteverschil in Bergen op Zoom. Het gemis van een serieuze berg in ons land wordt weerspiegeld in het feit dat we een dorp, dat iets afwijkt van poldervlakheid, maar gelijk een naam geven alsof het zich vijfhonderd meter boven de zeespiegel bevindt. Toch moesten Karst en ik constateren dat we ergens halverwege de zwarte route, ‘Bergse Heide’ genaamd, al ruim honderd hoogtemeters hadden verzameld met het voortdurend op en af rijden van de zandduinen. De groene route met de naam ‘Boslust’ had aanmerkelijk minder hoogteverschil.

Het was een heel goed idee gebleken, om onderweg naar onze bestemming in Dishoek in Zeeland de auto stil te zetten bij een Stayokay nabij Bergen op Zoom en onze mountainbikes te pakken. In plaats van in de file richting de zee bevonden we ons in een mooie bosrijke omgeving. We begonnen onze expeditie met de zwarte route, die vanaf het hostel gemakkelijk te vinden was. Het vele zand was redelijk vast door de neerslag van de afgelopen weken en daardoor goed te berijden. Voornamelijk singletracks voerden ons over duintjes en langs zandverstuivingen. Erg verrassend was het om plotseling geconfronteerd te worden met een routepijltje dat rechtstreeks het water in wees en aan de overkant inderdaad werd vervolgd. Ging de route nou echt dwars door die sloot? Het zag er best diep uit. Karst hakte als eerste de knoop door en zette aan richting het water. Het was toch warm weer, moest kunnen. Toen hij zonder omvallen de overkant had bereikt was ik snel overtuigd. Dat ga ik ook doen! Het was inderdaad best diep en eenmaal in het water moest er behoorlijk doorgetrapt worden om niet stil te vallen. Er was bij nader inzien ook een mogelijkheid om het water heen en die heb ik benut om terug te rijden, zodat ik de verfrissende hindernis nog een keer kon nemen. Pas bij de tweede keer realiseerde ik me dat ik mijn mobiel in mijn camelbak had, die het bij een eventuele omvalactie niet zou overleven, maar gelukkig ging het allemaal goed. Ik heb wel even het water uit mijn schoenen gegoten, voor de rest waren we met dit weer snel opgedroogd.

De zwarte route was met dertien kilometer best kort, maar vanaf hetzelfde startpunt bij het hostel konden we aansluitend nog een groene route rijden van een kilometer of zestien. Deze groene route was een stuk minder spannend, maar de natuur was wel mooi. We reden over redelijk vlakke paden door voornamelijk bos en over heidevelden. De verscheidenheid aan landschappen in zo’n relatief klein gebied vond ik erg boeiend. Het was aanmerkelijk rustiger op deze route. Een hele enkele keer moesten we even zoeken door een ontbrekend of overwoekerd pijltje, maar over het algemeen was de markering prima in orde. Bij elkaar waren deze twee routes bijna dertig kilometer en wat ons betreft goed voor anderhalf uur lekker rondklooien. We hadden vanuit de zwarte route ook nog een lus naar Halsteren kunnen doen om het geheel met een kleine tien kilometer uit te breiden, maar het ene blauwe routepijltje tussen de zwarten had ik te laat gezien en het was voor nu wel prima zo. We eindigden bij het hostel op het terras, waarna we onze reis richting Zeeland vervolgden. Daar waren de files inmiddels opgelost.