In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden zijn er geen bergen te vinden in de buurt van Haaksbergen, zelfs geen heuvels. Toch ligt er een ongeveer zestig kilometer lange mountainbikeroute. Vandaag ging ik voor het eerst ver buiten mijn ‘comfort zone’ een mtb-route fietsen zonder noemenswaardige klimmen. De route staat echter wel bekend als ‘technisch’ en dat was het eerste dat me toch een beetje ongerust maakte deze dag. Ik heb mezelf namelijk nooit als een erg technische fietser beschouwd, vooral omdat ik zo nu en dan de neiging heb om juist bij lastige stukken te veel met mijn hoofd en te weinig met mijn lijf te werken. Het tweede puntje van zorg was het weer: er was een behoorlijke zomerstorm onderweg en het KNMI had al diverse kleurencodes afgegeven. Norbert, Wilfried en ik vertrokken echter met slechts enkele druppels neerslag en een lucht, die weertechnisch nog alle kanten op leek te kunnen toch richting Overijssel.

Als startlocatie hadden we een parkeerplaats bij ‘Erve Bruggert’ uitgezocht. Wilfried en Norbert hadden een GPS-track van de route en al snel bleek dat de uitgepijlde route daar niet geheel mee overeenkwam. Er waren blijkbaar wat routewijzigingen geweest, dus we besloten bij twijfel maar voor de pijlen te gaan. Na een kort aanloopje over een rustige asfaltweg diende de eerste singletrack zich aan en dat zette gelijk de toon voor de rest van de rit: smalle paadjes, spannende bochten, hobbels en bobbels, die werden afgewisseld met toch behoorlijke stukken asfalt, klinkers en gedeelten over reguliere maar mooie onverharde fietspaden. Afgezien van de wind, die met de naderende storm op de open stukken steeds vervelender werd, waren de onderbrekingen op verharde wegen wel te verteren, vooral omdat de saaiheid van deze stukken door de singletracks steeds weer ruimschoots werd gecompenseerd.

Volgens mijn eigen referentiekader hoort er bij een mountainbikeroute ook een bepaalde mate van natuurbeleving en op dat vlak heeft de route van Haaksbergen behoorlijk wat te bieden. We kwamen door een afwisselende, landelijke omgeving met bos, varens en hei. Een reetje stak vlak voor ons de weg over en ik hoopte maar dat de schoten die we steeds hoorden dit jonge dier zouden blijven missen deze dag. In de buurt van Buurse hadden we binnen de hekken op ons smalle pad een ontmoeting met een Schotse Hooglander, die ons doodgemoedereerd de weg versperde. Puntige hoorns en wellicht slagvaardige hoeven deden ons twijfelen of het beter zou zijn aan de voorzijde of aan de achterzijde een poging te wagen om het dier te passeren. Ik was blij dat een van de mannen het initiatief nam en zo zijn we rustig langs de puntige hoorns gefietst. Het bleek een goeie lobbes, maar het maakt toch indruk, zo’n groot dier.

De grootste mountainbikebeleving van de route zat hem toch wel in de met zorg aangelegde singletracks. De hindernissen op deze tracks echter, vaak in de vorm van bruggen, een trap, diverse vlonders en boomstammen waren wat mij betreft geen liefde op het eerste gezicht. Zowel bij de eerste boomstam dwars over het pad, als bij de trap, die we al vrij snel op onze route kregen, ging ik van mijn fiets. Bang was ik voor glad hout in deze nattigheid, maar beide objecten waren voorzien van een laagje kippengaas. Het bleek een eitje om daar gewoon overheen te fietsen, zelfs nu de boel nat was. Elke dwarsstam bleek naast een dekentje van kippengaas ook steevast voorzien van een redelijke helling aan de andere zijde, zodat ik niet bang hoefde te zijn voor het befaamde ‘voorbladkwakken’ bij het nemen van zo’n stammetje. Vanaf die trap en de daarop volgende brug-met-één-leuning was ik ‘erdoor’ en heb ik over boomstammen ‘gehopt’ en alle bruggen en vlonders befietst, die we maar op onze route konden vinden en ik kreeg er zowaar schik in. Zelfs toen we tegen het einde van de route over een behoorlijk lange bochtige en ook over een redelijke hoge vlonder reden vond ik het inmiddels meer leuk dan eng.

Eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat er één vlonder is, die ik letterlijk en figuurlijk links heb laten liggen. Het betreft een houten constructie, die na een diepe kuil aan het einde van de helling gebouwd leek om fietsers te lanceren. Aangezien ik nog niet aan mijn vluchtelementen had gewerkt, laat staan aan de landing, zag ik dat niet zitten. Wilfried, die voor me fietste dacht er blijkbaar net zo over, want hij stuurde rechts langs het object. Daar kon je echter niet doorfietsen en hij moest met een voet aan de grond. Daardoor bleef er voor mij niet veel meer dan min of meer stoppen op de vlonder zelf, die behoorlijk steil was. Toen ik mijn voet uitklikte bleek dat het kippengaas wel lekker stroef was voor mijn fiets, maar niet voor mijn fietsschoenen. Met enige balanskunsten kon ik voorkomen dat ik met fiets en al terug de kuil in gleed en soort van overeind bleef. We konden beiden helaas niet op tijd aan de kant voor Norbert, zodat we alledrie nog een doel hebben een volgende keer als we deze route gaan fietsen, zeker nu we aan de achterzijde gezien hebben dat ook dit houten object niet alleen de hemel in gaat, maar net als de boomstammen aan de achterzijde is voorzien van een redelijke afdaling.

Het weer had zich verbazingwekkend goed gehouden. Echt regen hadden we nog niet gehad, maar wel kwamen we zo nu en dan in een gebied dat duidelijk net een fikse bui over zich heen had gehad. Bijna begonnen we hoop te krijgen dat we tot het einde toe tussen de buien door zouden kunnen blijven rijden, maar het laatste half uur hebben we toch het nodige water over onze ruggen gehad. Bijzondere dimensie was het feit dat het in de bui zeer donker werd op die laatste singletracks, waardoor het ontwijken van modder, dennenappels en andere gladdigheid meer geluk dan wijsheid was zo nu en dan. Succeservaringen in deze route hadden er echter voor gezorgd dat ik niet in de paniekstand schoot, maar met een behoorlijk vertrouwen overal doorheen stuurde. Af en toe had ik wel visioenen dat ik met mijn stuur tussen twee bomen zou blijven hangen, maar dat gebeurde nergens. Wat was dit leuk om te doen!

Bij terugkomst bij de auto hadden we inderdaad zo’n zestig kilometer afgelegd en waren het meteen met elkaar eens dat dit niet de laatste keer zou zijn, dat we deze route hadden gereden. We zagen allerlei mogelijkheden voor verbeteringen van ‘onze’ route in het Montferland en het zou me geweldig lijken als ze ook daar een aantal vlonders zouden aanleggen. In elk geval had mijn ‘Project Dutch Mountains’ met deze route in Haaksbergen laten zien dat routes in eigen land zonder noemenswaardige hoogtemeters zeker de moeite waard zijn.

Intussen was de zomerstorm in alle hevigheid losgebarsten.

© ingefietst.nl