Boudewijn de Groot vroeg zich destijds in zijn bekende lied af hoe sterk de eenzame fietser was. Met de hedendaagse mogelijkheden kun je nog steeds bewust kiezen voor een heerlijke solorit, maar hoef je als fietser echt niet meer eenzaam te zijn. Naast de aloude optie van een vereniging bieden internet en sociale media een heel scala aan nieuwe mogelijkheden om met andere fietsers in contact te komen. CycleWE verbindt via een website en bijbehorende app fietsers met elkaar en het onlangs gelanceerde StrongHer heeft een soortgelijke variant speciaal voor de fietsende vrouw. Naast internetfora zijn er diverse groepen op facebook en twitter waar je op zoek kunt naar gelijkgestemden om je vraag te stellen of een rit af te spreken. Via een zogenaamde twitterride van Het is Koers! is er afgelopen jaar op Strava een Olifant gefietst en voor een toertocht met de tot de verbeelding sprekende naam Meewindkoers heeft een groep enthousiastelingen zich verenigd tot het snel groeiende Cycling Connects People.

Behalve behoorlijk wat contact op diverse fora, een enkele twitterride en een facebookdate heb ik al die mogelijkheden tot nu toe nog niet erg benut, simpelweg omdat deze events zich veelal op meer dan een uur autorijden van mijn woonplaats afspelen. Ik merk dat daar verandering in komt. De meeste afspraken voor een rit maak ik met vrienden, die zichzelf het Civitech B-team noemen en natuurlijk met clubgenoten van TC de Liemers. Ook via deze mogelijkheden leer ik regelmatig nieuwe fietsers kennen, wat ik erg verrijkend vind. Liek is nog niet zo lang lid van deze club en met haar had ik afgesproken om afgelopen zaterdag op de mountainbike de Bostoertocht van WV Reto uit Arnhem te gaan rijden. We hadden een luxeprobleem: gingen we ons aansluiten bij diverse leden van TC de Liemers, die ook gingen rijden, gingen we als duo of zouden we met de vrienden van Liek meegaan, met wie zij deze tocht al jaren samen reed? Aangezien Liek de volgende dag alsnog met TC de Liemers de toertocht Reichswald-Mookerheide zou gaan rijden en ik het wel leuk vond om nieuwe mensen te ontmoeten kozen we voor de laatste optie.

“Helaas bleef de demper ongewoon veel bewegen bij druk vanaf het zadel en waren er nogal verontrustende slurpgeluiden waarneembaar.”

In Sauerland was het André al opgevallen dat mijn achterdemper iets leek te bewegen op momenten dat het niet de bedoeling was. Afgelopen week werd me duidelijk dat er inmiddels echt iets niet goed was met het ding. Eerst dacht ik nog dat opnieuw inregelen van de ‘autosag’ het euvel zou kunnen verhelpen, maar helaas bleef de demper ongewoon veel bewegen bij druk vanaf het zadel en waren er nogal verontrustende slurpgeluiden waarneembaar. Aangezien ik het plan had om die Bostoertocht te gaan rijden, leek het me verstandig even een expert naar de demper te laten kijken. Het slechte nieuws was dat de demper inderdaad vervangen zou moeten worden en daartoe zou een nieuwe worden besteld. Daar stond echter twee keer goed nieuws tegenover: het viel onder mijn garantie en ik zou er op zich best nog een paar ritten op kunnen fietsen.

Voor een Bostoertocht duurde het vanaf de start een behoorlijke tijd voor we de verharding verlieten en daadwerkelijk het bos in gingen en was het gehobbel door mijn kapotte demper irritant waarneembaar. Eenmaal op de bospaadjes viel het tussen alle bultjes, kuilen en wortels wat minder op, hoewel het soms lastig stuurde met een fiets die zo nu en dan wat onverwacht ergens heen veerde. Nu vond ik het sowieso moeilijk om steeds goed door de modder heen te sturen, dat lag echt niet alleen aan een kapotte demper. Modder lijkt wat betreft het gevoel van controleverlies veel op mul zand en het vereist van mijn kant een behoorlijke inwendige aanmoediging om er met vertrouwen doorheen te blijven fietsen. Ik vond zelf dat het best goed ging die ochtend. Ik heb maar twee keer in een modderig stuk een voet uitgeklikt. Op een heel glibberig pad vond ik een opdoemende kuil net even te ingewikkeld en ik moest ergens uitklikken doordat iemand voor me in de modder omviel.

“Ik betrapte mezelf erop dat grensverleggende activiteiten makkelijker waren wanneer ik mij in onbekend gezelschap bevond.”

Het grootste deel van de tocht voerde echter over prima bospaadjes door inderdaad voornamelijk bos, dat inmiddels een prachtig herfstkleed had. Er moest hier en daar ook geklommen worden en op een keer verschakelen na, omdat ik te laat had gezien dat we rechts omhoog moesten, sta ik er toch steeds weer versteld van hoe gemakkelijk dat gaat op mijn 1×11. Ik vond het interessant om met nieuwe mensen te fietsen en ook wel wat spannend. De totale groep bestond uit vier dames en drie heren en de vrienden van Liek waren behoorlijk ervaren mountainbikers. Ik maakte me een beetje zorgen over mijn eventuele gebrek aan techniek als oorspronkelijke wegnicht en ik had geen idee hoe hoog het tempo zou liggen. Ik vond het een goed plan om niet de langste maar de middelste afstand te rijden. Hoewel het na de pauze een beetje sneller ging dan ervoor, bleek het tempo voor mij gedurende de gehele rit prima te doen. Ik betrapte mezelf erop dat grensverleggende activiteiten makkelijker waren wanneer ik mij in onbekend gezelschap bevond. Ik wilde niet voor teveel oponthoud zorgen met mijn geploeter in de modder en was extra alert bij klimmetjes met boomwortels. Ik had een hindernis in de vorm van een soort tafelberg met een drop in de afdaling al genomen, voordat ik mezelf de kans had gegeven om te bedenken dat dit best een lastig dingetje was, vooral met een onbetrouwbare achterdemper. Zelfs het belachelijk steile klimmetje dat ons weer op het terrein van WV Reto bracht kwam ik wonderwel fietsend boven.

Onderweg werd er, voor zover het parcours dat toeliet, gepraat over dagelijks leven en werk. Daarnaast hebben we binnen onze groep vastgesteld dat mannen bij fietsende vrouwen op de billen letten, terwijl vrouwen daarentegen bij fietsende mannen vooral naar de kuiten kijken. Ook werden fietsplannen voor het komend jaar besproken. Een van de vrienden van Liek bleek te overwegen om ook lid te worden van TC de Liemers. Via deze actieve vereniging zou hij ter voorbereiding op de Marmotte immers veel georganiseerde mogelijkheden hebben om ritten te rijden. Een vereniging blijft toch ook in deze tijd van digitale mogelijkheden blijkbaar een waardevolle manier om fietsers met elkaar te verbinden. Deze rit met een stel voornamelijk onbekenden het bos in was alles bij elkaar precies wat ik nodig had na deze week. Het was een fijne tocht geweest, goed gepijld door een mooi gebied, uitstekend verzorgd en inclusief het prima gezelschap wat mij betreft voor herhaling vatbaar. Misschien moet ik het er een volgende keer maar gewoon op wagen, als ik fietsers wil ontmoeten, om met onbekenden via twitter of facebook een rit te gaan rijden.

Voor de volledige krant klik hier.