Of ik zin had om een dagje crossers te testen voor het blad Pedala Magazine? Jazeker! Ik had het geluk dat ik vrij was op die vrijdag de 14^e oktober en zo begon ik mijn herfstvakantie met een autoritje naar Rijen om met nog zes andere dames zeven veldfietsen te gaan testen. We zouden in de ochtenduren rondjes rijden op de verschillende fietsen en de bijbehorende testformulieren invullen, vervolgens kregen we een lunch aangeboden, waarna we eventueel nog samen de mountainbikeroute van Dorst konden rijden. Van het blad waren een fotograaf en de schrijver van het artikel aanwezig en deze laatste had ook nog een fietsmaatje meegebracht voor enige assistentie.

We hadden mooi droog weer, maar ik vond het lastig om kleding te kiezen. Wat temperatuur betreft schatte ik in, dat we tijdens de korte testrondjes met veel stilstaan niet warm genoeg zouden worden voor de wedstrijdoutfit, die overigens misschien ook wat veel voor het fietsblad irrelevante reclame bevatte. Gelukkig mocht ik van Jan Henk van Onbike.nl een shirt met lange mouw lenen van Davanti, dat net wat dikker was dan het shirt dat ik draag in de koers. Ik besloot om toch maar in korte broek te beginnen. Indien nodig konden altijd de kniestukken nog aan. En o ja, er zouden foto’s worden gemaakt. Ik had daar eigenlijk maar half over nagedacht, zodat ik weliswaar in dat mooie knalblauwe shirt, maar met ongepoetste mountainbikeschoenen en blauwe plekken op mijn blote benen het zadel van de eerste testcrosser op de juiste hoogte stond te brengen. Ik had er ook niet aan gedacht om behalve een beetje camouflagestick op een enorme pukkel enige serieuze make-up aan te brengen. Het moest maar goed zijn, we gingen immers in het bos spelen.

Het testrondje in het naast ‘De Vijf Eiken’ gelegen bosje ging over zand, bospaadjes en enkele leuke bultjes. Er werd gegrapt dat gezien de droge ondergrond er speciaal voor de foto’s door medewerkers van Pedala Magazine wel wat modder zou worden gecreëerd, maar dat is ons bespaard gebleven. De procedure ontvouwde zich als volgt: we reden willekeurig wat rond, vulden in het café een testformulier in, wisselden van fiets en herhaalden dat principe tot de lunch. We bevestigden dat navigeren toch niet echt een vrouwending was door de eerste keer nadat we terug bij het café waren geweest, vrij collectief een paar keer verkeerd te rijden voordat we weer netjes op het beoogde rondje zaten. De eerste crossfiets van de dag hebben we allemaal zeer uitgebreid getest, aangezien de fotograaf meteen een heleboel foto’s wilde maken. We moesten als groep wat kletsen bij een boomstam, een paar keer achter elkaar een heuveltje nemen, naast elkaar aan komen rijden en alle fietsen moesten ook apart op de foto.

Voor de andere fietsen was er dus wat minder tijd, maar uiteindelijk heb ik op allemaal kunnen rijden. Wat betreft de resultaten van deze test zal ik geen gras voor de voeten van het blad wegmaaien, maar ik heb zelf wel een aantal zaken mogen ervaren, die ik bij mijn eigen Ridley wel zou willen veranderen of die ik juist zou willen behouden. Zo weet ik dat een volgende crosser wat mij betreft beslist schijfremmen gaat krijgen en dan het liefst hydraulische. Schakelen in het bos vind ik inmiddels het fijnst met één voorblad en ik ben intussen fan van Sram. Ik zou bij mijn Ridley die nu 1×10 is wel 1×11 willen, om iets meer opties te hebben en net wat kleiner te kunnen bij een steil hellinkje. Een crosser moet wat mij betreft lekker direct sturen en ik vind het fijn als de fiets zelf licht is, niet zozeer voor de snelheid, maar vooral voor het nodige sjouw- en smijtwerk tijdens een cross. Wat betreft die laatste eigenschappen ben ik blij met mijn eigen fiets, want de wielset van Zipp, die er momenteel in zit, maakt het een zeer lichtgewicht geheel, terwijl de fiets toch behoorlijk stijf is. Ik kreeg die dag te horen dat vrouwen soms letten op wat andere zaken bij een fiets dan mannen, bijvoorbeeld of het schakelen niet te zwaar gaat. Daarentegen is het letten op het uiterlijk van de fiets, zoals de uitstraling of de kleur, beslist geen exclusief vrouwending: mannen hechten daar minstens evenveel waarde aan.

Ik vond het heerlijk om dit te mogen doen samen met deze zes voor mij onbekende vrouwen, die net als ik van fietsen hielden. Tijdens de lunch lieten we elkaar in plaats van foto’s van huisdieren of kinderen trots de foto’s van onze eigen fietsen zien op de mobieltjes. Het was een heerlijk divers gezelschap van fietsdames variërend van voor de eerste keer op een cyclocrosser tot een crosstrainster op nationaal niveau. Een van de vrouwen heeft een eigen fietsenzaak en is gespecialiseerd in bikefitting, terwijl een ander meegedaan heeft aan een ultrafietsrace van België naar Turkije.

Een dame moest helaas eerder weg, omdat ze terug moest naar haar werk, waar ze even enkele uurtjes weg had gekund en ook de fotograaf ging niet mee, maar de rest van het gezelschap heeft gezamenlijk de mountainbikeroute van Dorst nog gereden. We hebben dat gedaan op fietsen, die we die ochtend hadden getest. Ik had voor de zekerheid voor deze activiteit de mountainbike in de ingefietstmobiel gezet, maar ik heb het aangedurfd om die route op een voor mij onbekende crosser te gaan doen. We waren wat beperkt in onze tijd, zodat we alleen de hoofdlus van deze ongeveer tien kilometer lange route hebben gereden. Een geweldig parcours, alsof we in een achtbaan zaten: draaien keren, bultje op, bultje af. Het viel me niet tegen hoe dit ging op een cyclocrosser, zelfs de stukken met kleine drops en boomwortels waren prima te doen. Het shirt van Davanti was nu met al die actie op die mtb-route wel wat warm en ik miste enorm een bidonnetje water op die crossfiets. Dorst op Dorst dus, maar dat maakten we goed door na afloop nog even wat te drinken bij ‘De Vijf Eiken’ en na te praten. Ik ben benieuwd naar het artikel over onze testdag, maar wat was dit alvast een ontzettend leuke ervaring geweest!

© ingefietst.nl

Inmiddels is het artikel verschenen in Pedala #4 van 2017. Een ‘sneak peak’: