Hoelang is het geleden? Terwijl ik me in de auto zenuwachtig maak, zit ik het uit te rekenen. Mijn onfortuinlijke val was in september, waardoor ik afgelopen jaar het volledige seizoen had gemist. Daarvoor was de laatste keer in januari. Al met al dus ruim 20 maanden! Ik had in de tijd nog wel ergens op mijn crosser rondgereden, maar dat was niet veel meer geweest dan een tikkeltje ruig gravelracen. Vanavond ga ik weer voor het eerst echt crossen. Ik ben wat gespannen, maar vastberaden. Het voelt als koudwatervrees. Als ik straks eenmaal bezig ben, kom ik er vast doorheen, maar vooralsnog zie ik er tegenop. Zal het me veel moeite kosten om de draad weer op te pakken? Durf ik het nog?

Bidons, tasjes en jackjes liggen op de helling aan de rand van het crossterrein. Fietsen liggen op de grond. Het gezelschap, een handvol mannen en met mij erbij geteld twee vrouwen, blijkt een mix van mijn niveau tot tamelijk gevorderd. De trainer spoort ons aan om eerst maar eens een paar rondjes warm te rijden. We fietsen langs de rand van het terrein. Dit kan ik: fietsen op kort gras. Nu we zijn begonnen voel ik inderdaad hoe ik de knoop in mijn maag een klein beetje kwijtraak. Ik laat het maar gewoon gebeuren.

“Nu een paar keer op-af!” roept de trainer. Ik weet wat daarmee bedoeld wordt. “Af!” Ik zwaai mijn rechterbeen over het zadel, steek die bij mijn linker binnendoor en klik op het juiste moment mijn linkervoet los. Dat gaat prima. “Op!” Ik spring zo soepel mogelijk vanuit mijn loop weer op het zadel. Bijna goed. Dat wordt een blauwe plek. “Af!” “Op!” “Af!” “Op!” Mijn hartslag schiet omhoog: dit is vermoeiend. “Af!” “Schouderen!” Ook dat weet ik nog. Het gaat allemaal niet vanzelf, maar het valt me mee hoeveel mijn lijf nog heeft onthouden.

De fietsen moeten even bij de bidons, de tasjes en de jackjes achterblijven wanneer we een ronde gaan hardlopen. Het voelt vreemd om zo zonder fiets op stijve fietsschoenen door het gras te rennen. Het scheelt dat we dat met z’n allen doen, dan loop ik niet in mijn eentje voor schut. “We gaan nu planken. We beginnen met een minuutje, maar gaan dat gedurende het seizoen steeds verder uitbouwen.” Als gedrilde soldaten planten we zonder morren onze onderarmen in het gras en balanceren met ingetrokken buik op onze tenen. De minuut is niet lang genoeg om uit te rekenen hoelang ik dit al niet meer gedaan had. Cyclocross of veldrijden is een “total body workout”. Ik ga morgen spieren voelen, die ik al heel lang niet meer gevoeld heb.

We mogen de fietsen erbij pakken. De trainer heeft met linten en pionnen parcoursjes uitgezet om te gaan oefenen. De eerste helling die via het talud van de afrastering van het terrein genomen moet worden, valt me gelijk tegen. Ik kan niet kleiner schakelen! Als ik me boos maak, kom ik net boven zonder afstappen. De oefening tussen linten in slalom naar beneden is zo mogelijk nog erger. Ik kan de bochten niet krap genoeg nemen en raak bijna verstrikt in het afzetlint. De zandbultjes en de schuine kanten gaan echter prima. Na een paar rondes oefenen, waarin een en ander al snel beter gaat, betrap ik mezelf erop dat ik met een brede grijns op mijn gezicht rondrijd. Wat is dit leuk om te doen! Wat had ik dit gemist!

Als ik voor de zoveelste keer op de macht probeer om bij de steile helling boven te geraken, voel ik dat mijn benen vollopen. Ik val stil en klik mijn linkervoet uit, die zich het dichtst bij de helling bevindt. Mijn fiets besluit echter dat we naar rechts gaan vallen. Dat is veel dieper! Ik kan er niet zoveel meer aan veranderen en laat me rollen. Als ik overeind krabbel, realiseer ik me dat ik mezelf heb laten zien dat het gewoon bestaat: vallen zonder direct iets te breken. Misschien wat extra blauwe plekken. Ik zal uiteindelijk nog een paar keer omvallen die avond. En steeds gebeurt er niks.

We oefenen starts, doen een tweede parcoursje, knopen beide parcoursen aan elkaar en doen tenslotte nog een oefening op snelheid. Het anderhalf uur vliegt voor mijn gevoel voorbij. Leuk, tamelijk vermoeiend, maar ook erg nuttig. De koudwatervrees is overwonnen. Ik ben erdoor. Me alweer verheugend op de volgende training rijd ik naar huis. Ik ga het gewoon weer doen komend seizoen: ik ga weer aan de cross!

© ingefietst.nl