Met gemengde gevoelens bekijk ik het feit dat de tweede etappe van Wielerbus on Tour 2e Editie een extra lus bevat in de koninginnenrit. In de eerste editie bood de tweede etappe de mogelijkheid om via de Col de la Croix de Fer te rijden, die ik door het onweer aan me voorbij heb laten gaan. Ergens vond ik dat ik nu de extra optie wel zou moeten meepakken. Dat was voordat ik had opgezocht wat de Zoncolan voor beklimming was. Even hoopte ik nog dat we de gemakkelijker kant zouden doen, maar al snel werd me duidelijk dat we vanaf Ovaro zouden moeten klimmen, om na de Zoncolan richting de Plöckenpas te kunnen koersen.

De woorden op de site van de klimgeiten zijn niet mis te verstaan: “Lastig zijn de extreem steile percentages die het gebruik van een klein verzet noodzakelijk maakt. Uitschieters naar boven de 20% komen regelmatig langs tijdens de klim. Bijzonderheden: steile wandrace. Moet met MTB.” Er zit alleen maar oranje en dieprood in het hoogteprofiel. Dergelijke zaken dwingen respect af. Ik realiseer me dat “respect” in mijn geval niet het juiste woord is. Als ik eerlijk ben is het gewoon angst. Ik ben bang dat ik die berg niet fietsend op kom. Dat ik ergens van mijn fiets moet en niet meer kan opstappen, omdat het domweg te steil is. Dat ik na het slechten van deze belachelijke bult niet meer in staat zal zijn de etappe te volbrengen, om nog maar te zwijgen van de rest van deze editie van Wielerbus on Tour.

Verhalen van andere fietsers bevestigen mijn schrikbeeld van een bijna tien kilometer lange Redoute: “Blij dat ik op de MTB ben. Op de racefiets is dit bijna niet te doen”, “Ik moet druk op het voorwiel houden om te voorkomen dat het omhoog komt” en “the gateway to hell”. Het feit dat tegen het einde enkele tunneltjes gepasseerd moeten worden met verlichting op een blijkbaar niet altijd werkende bewegingsmelder doet me de moed nog wat verder in mijn fietsschoenen zinken.

In 2003 kwam de Giro d’Italia voor het eerst op de Monte Zoncolan. De Giro Donne nam de berg echter al eerder op in 1997. Zowel de mannen als de vrouwen zullen de klim voor de wielen krijgen in de edities van 2018. De beklimming is derhalve doorspekt met wielerhistorie en is niet zomaar over te slaan. Zo’n klim staat op de bucketlist van eenieder met een hart voor fietsen. Ook op de mijne. Ik overweeg mijn opties. Zo vaak zal ik niet in de buurt zijn om deze klim mee te kunnen pakken. Is het mogelijk om de eerste etappe met dit ellendige ding te eindigen, zodat de narigheid niet het begin vormt van een toch al zware dag? Van Tolmezzo naar Ovaro is bijna 18 kilometer en de klim zelf is bijna 10. Dit is wat mij betreft alleen een optie als ik mijn Wielerbus-strippenkaart mag inzetten en men me ergens afzet of ophaalt. Waarschijnlijk zit er niet veel anders op dan bij het ontbijt van de tweede dag de knoop door te hakken. Met de 32 op mijn Cannondale kan ik wellicht exploderende knieschijven bij de steilste stukken voorkomen. Misschien heb ik tegen die tijd inmiddels vertrouwen gekregen tijdens mijn week in de Dolomieten. Misschien onweert het bij vertrek, dan mag ik van mezelf voor de chicken run gaan.

© ingefietst.nl

Bekijk hier de route van de tweede etappe met Monte Zoncolan.

Voor deze beschrijving heb ik onder meer gebruik gemaakt van klimgeiten.nl, climbbybike.com, cyclingcols.com, dangerousroads.com en diverse reisfora.