Of ik in een soort midlifecrisis in mijn fietsleven was beland of dat het gewoon een typisch gevalletje was van de uitspraak ‘hoe ouder, hoe gekker’ weet ik niet, maar om de een of andere reden begon het na mijn veertigste te kriebelen: ik wilde weer eens echt koersen, wedstrijdjes rijden. Bij het hardlopen is het heel gemakkelijk om deel te nemen aan plaatselijke loopwedstrijden om dergelijke competitieve jeuk te krabben, maar op een fiets is dit een stuk ingewikkelder. In het oosten van ons land heeft GOW een poging gedaan om het rijden van fietswedstrijden wat laagdrempeliger te maken. Ze hebben in de winter een competitie opgezet van zo’n 12 crosswedstrijden, waar je behalve met een cyclocrosser ook met een mountainbike of fatbike mag deelnemen en een basislicentie van de KNWU is voldoende. Ik besloot op een dag dat ik gewoon mee ging doen op mijn Epic.

Een basislicentie bij de KNWU kost acht euro per kalenderjaar en bleek via de website zo geregeld. Er was geen verplichte sportkeuring en ook geen pasfoto nodig, zoals voor een uitgebreide wedstrijdlicentie en ook hoefde ik geen lid te zijn van een wedstrijdclub. Een paar dagen na de aanvraag had ik mijn oranje KWNU-pasje in huis. De competitie was al een paar wedstrijden op streek, maar het was geen enkel probleem om later in te stappen. Mijn wedstrijddebuut zou in Eibergen gaan plaatsvinden. Daar moest ik mij die ochtend nog wel even aanmelden en ook dat was, afgezien van het vinden van de blokhut in het bos, dat wegens de verbouwing van het clubhuis van RTC de Stofwolk als alternatieve inschrijflocatie diende, erg makkelijk. Mijn pasje werd gescand, ik betaalde tien euro voor een rugnummer en ik huurde voor een euro een transponder. Het bleek dat ik het rugnummer mocht houden, omdat ik dat voor alle volgende wedstrijdjes van GOW kon opspelden. Bij een volgende deelname binnen deze competitie hoefde ik slechts op een lijst een kruisje achter mijn naam te zetten. De transponder moest ik die dag wel weer inleveren en bij een volgende keer opnieuw huren of zelf aanschaffen.

“Ik had van tevoren visioenen gehad over hoe ik als oud wijf op mijn mountainbike links en rechts zou worden ingehaald door kleine meisjes op cyclocrossers.”

Zo speldde ik mijn nummer op mijn shirt en zocht ik een plek voor de transponder. Ik had als advies gekregen om dat ding aan mijn schoen of aan mijn voorvork te maken, maar mijn sidi’s leken niet veel houvast te bieden en de voorvork van mijn Epic leek wat dik. Uiteindelijk met hulp van een aardige meneer, die mij zag mutsen, heb ik dat ding toch aan mijn voorvork gekregen. Ik had geen idee wat te verwachten en ook geen idee van mijn eigen kunnen en dat maakte het verschrikkelijk spannend. Alle vrouwelijke deelnemers, behalve de jeugd, vormden één competitiegroep en ik had van tevoren visioenen gehad over hoe ik als oud wijf op mijn mountainbike links en rechts zou worden ingehaald door kleine meisjes op cyclocrossers. Ik had bedacht dat ik heel hard ging proberen om in elk geval geen laatste te worden en het verder als een experiment te beschouwen om te zien of ik het überhaupt leuk zou vinden.

Vlak na mijn inschrijving bleek het parcours vrij om in te rijden. Het leek me erg verstandig om het parcours te verkennen en ging enkele rondjes rustig peddelen. Ik vond het in het bochtige begin van dat parcours ingewikkeld om in de wirwar van afzetlinten de loop van het te volgen spoor te zien. Er waren een paar leuke kuilen, die ik gelukkig geen enkel probleem vond, maar er was ook lastige, glibberige modder. Ook was er een kort maar steil zandbultje, dat ik net niet fietsend boven kon komen, waardoor ik mijn uitgeklikte voet op een gladde boomwortel zette met als gevolg dat ik bijna met fiets en al van het heuveltje af kukelde. Dat vond ik redelijk verontrustend. Bij de tweede passage echter van dat bultje zag ik een dame en een jongeman aldaar lopend en de fiets duwend naar boven gaan en dat stelde me een beetje gerust. Het 2,5 kilometer lange parcours was al met al op een mountainbike prima te doen en ik zag dat ik weliswaar in de minderheid was, maar beslist niet de enige, die met een dergelijke fiets ging deelnemen.

“Zo om me heen kijkend had ik het vermoeden dat ik de oudste was van dit hele startgezelschap en tegelijkertijd de minst ervaren, een bijzondere combinatie.”

Bij de start werden de Nieuwelingen eerst opgesteld en daarachter de Dames. De vrouwen, die al eerdere wedstrijden in deze competitie hadden gereden, werden op de eerste rijen gezet op basis van hun uitslagen en zo kwam ik met nog vier andere dames helemaal achteraan te staan. Zo om me heen kijkend had ik het vermoeden dat ik de oudste was van dit hele startgezelschap en tegelijkertijd de minst ervaren, een bijzondere combinatie. Er bekroop me een gevoel van twijfel of dit wel zo’n goed idee was. De Nieuwelingen kregen enkele minuten voorsprong en in een zenuwachtige stilte wachtten wij vervolgens geconcentreerd onze start af. Ik was totaal niet voorbereid op de dynamiek, die gelijk na ons startsein losbarstte en als één na laatste ging ik de eerste bocht door. Die ene moest ik in elk geval achter me houden, bedacht ik me, om het eerste deel van mijn doelstelling te halen. Ik kon echter gelukkig behoorlijk harder fietsen dan er op dat moment gereden werd en het lukte me om op dat rechte stuk nog enkele dames te passeren. Voor me zag ik het veld uit elkaar getrokken worden en sommige dames lieten meteen al gaten vallen. Ik besloot er een missie van te maken om steeds naar mijn voorgangster te rijden en haar ergens te passeren en dan maar te zien waar deze strategie me zou brengen.

“Een vreemde gewaarwording, alsof ik zinloos solo met een hele hoge hartslag door de bossen aan het racen was.”

Na het korte rechte stuk begon het gekronkel over smalle paadjes en door kuilen. Hier was het moeilijk om iemand voorbij te gaan, maar daarna kwamen er bredere modderstroken en ruimere bochten waar het me lukte om zo nu en dan een dame voorbij te steken. Er werd vlak voor me een enkele keer ook gevallen, wat behoorlijk opletten was, maar tevens gelegenheid bood om weer een plaatsje op te schuiven. Ook op de brede paden vlak na het startgebied lukte het me om een paar vrouwen te passeren en vervolgens zelfs uit mijn wiel te rijden. Na een volle ronde echter bleek het veld zo ver uit elkaar te liggen, dat het soms even duurde voor ik een volgende dame in mijn vizier kreeg om me op te richten. Een vreemde gewaarwording, alsof ik zinloos solo met een hele hoge hartslag door de bossen aan het racen was. Voor zover ik had opgelet, was ik tot dan toe zelf niet gepasseerd door een andere vrouw, maar in mijn derde ronde stoof er wel in de modder een jongeman langs me heen. Het duurde even voor ik besefte dat ik door de wedstrijd van de Nieuwelingen was ingelopen. Ik hoorde in de laatste bocht voor de finish de bel voor de laatste ronde. De dame, die ik een eindje voor me zag rijden mocht nog door, maar voor mij en de vrouwen na mij was de wedstrijd afgelopen.

Zoals de start me had overvallen, zo was ook dit einde nogal abrupt en een tikje van slag fietste ik toch nog even een laatste ronde, maar dan om uit te rijden en de boel te overdenken. Ik had geen idee of ik het afgezien van mijn natuurlijk waardeloze start een beetje goed gedaan had, maar het was in elk geval erg leuk geweest om te doen. Het had voor mij uiteindelijk net zo laagdrempelig gevoeld als deelnemen aan een plaatselijke hardloopwedstrijd en het geheel ademde een gemoedelijke sfeer. Ik merkte dat de druk van een wedstrijdverband me uitdaagde en dwong om handiger om te gaan met hindernissen als modder en wortels en net even dat trapje meer te doen. Ik bedacht me dat dit smaakte naar meer en dat ik zeker volgende wedstrijden in deze competitie ging opzoeken. Ik sprak nadien een dame, die dit al sinds haar vroege jeugd bleek te doen en zij legde me uit dat deze gang van zaken rond mijn finish normaal was, als de Nieuwelingen de Dames inliepen. Ze hoopte er soms zelfs op, dat scheelde een rondje. Ik zou wel gewoon in de uitslag komen, verzekerde ze me. Het zou wel een paar dagen kunnen duren voor het op de site zou staan, dus op het moment dat ik dit schrijf weet ik nog niet hoeveelste ik ben geworden in mijn debuutwedstrijd. Maar zover ik weet in elk geval geen laatste.

(Inmiddels is de uitslag bekendgemaakt op de website van GOW en blijk ik uiteindelijk 10e te zijn geworden van 19 aan de start verschenen vrouwen.)

© ingefietst.nl

Dit artikel is met toestemming van de auteur op 15 november 2015 ook verschenen op kettingstrak.nl.